خانه سبز، همسران، دنیای شیرین و… سریال‌های پرمخاطب دهه هفتاد صدا وسیما بودند. عمده محتوای این سریال‌ها حول محور خانواده و فرهنگ زندگی آپارتمان نشینی بود. سریال‌های که می‌شد آنها را در کنار خانواده دید و حتی از راه حل‌های آنها برای حل مشکلات خود استفاده کنند. اما اخیرا رسانه ملی بیشتر علاقمند به ساخت سریال گاندو و از جنس آن شده است.

چنان فقر سوژه پیدا کرده ایم که مجبور شده ایم شهروندان را غرق در سریال‌های پلیسی و امنیتی کنیم. کار قابل انتقادی نیست، اما تکرار و غلظت زیاده از حدش، گند کار را در آورده است. انگار داریم در خصوص بتمن و ابرمرد‌های آمریکایی حرف می‌زنیم. نگاهی به بخش‌های از سریال نون خ، مصداقی بر درستی این تحلیل می‌تواند باشد.

پیشاپیش بگویم ما ژانری، به اسم سینمای امنیتی نداریم. اما ژانرها یک بار برای همیشه از آسمان نازل نمی شوند. و می توان فرض کرد گونه سینمای سیاسی امروز یک زیر ژانر مرکب با نام جاسوسی/ تروریستی/امنیتی زاده است که مؤلفه های خاص خود را داراست که برگرفته از ویژگی های سینمای سیاسی، ماجرایی، پلیسی و جاسوسی و با مرکزیت اقدامات تروریستی است.