نوشین عسکری، شیوا یوردخانی، یاسمین قلعه‌نویی و بهار نوری‌زاده در این متن به طرح این سوالات پرداخته‌اند که چگونه چیدمانِ و جای‌گیری نهاد‌های فعال در حیطه‌ی هنر در تثبیت زیرساخت‌ها، به بازتولید مردسالاری و به ویژه زن‌ستیزی می‌انجامد؟ و چه سرحدی برای مسئولیت‌پذیری تمامی فعالان و به خصوص نهاد‌ها در فضای هنر معاصر ایران می‌توان متصور شد؟