آن چیزی که به اسم دین با استناد به برخی احادیث و آیات مطرح شده، در واقع پوششی است برای نظریه‌ای که نویسنده تحت تاثیر آن بوده است. مثلا نظریه فروید را در روانشناسی زیربنای کار خود (دانسته یا ندانسته) قرار داده و آیات و روایاتی که با آن‌ها تناسب داشته به کار گرفته شده و نام آن را روانشناسی اسلامی گذاشته است در حالی که جنبه التقاطی دارد.

آنچه ما در ایران داریم خلط مطالعات علمی دین و روشنفکری دینی است و به همین دلیل بسیاری از محققان دین بسیار سریع وارد وادی روشنفکری دینی می‌شوند در حالی که این دو، سپهر‌های متفاوتی هستند. در حوزه مطالعه علمی محقق به دنبال دین برتر نیست بلکه می‌خواهد توضیح دهد آنچه به عنوان دین رواج دارد، چیست؟ چرا این گونه است و چه پیامد‌هایی دارد؟