چه درد اور است که با گذشت ۴۵ سال از انقلاب اسلامی و آرمان‌های متعالی سال ۱۳۵۷، باید شاهد حرف‌ها و شنیده‌هایی باشیم که حتی دوستان انقلاب اسلامی هم، تمایل به شنیدن ان‌ها و تصور درباره واقعی بودنشان ندارند. بعد بشنویم که تنها ما که نبودیم، فلانی و فلانی هم بودند؟ درد روی درد. وقتی داد می‌زنیم خوزه نظارت و بازرسی کشور را دریابید و هسته سخت نیازمند اصلاحات ساختاری و کارکردی بوده و احزاب و رسانه‌ها نیازمند فضای فعالیت کارامد هستند و توسعه با تضارب آرا بوجود می‌آید. وقتی که داد می‌زنیم جریان نئولیبرال جناح چپ و الیگاریشی اقتصادی متمایل به جناح راست، در حال تضعیف ریشه‌های انقلاب هستند. وقتی هشدار می‌دهیم که از رسالت‌های تمدنی خودمان عقب افتاده ایم و نیازمند حرکت مشارکتی قویتر هستیم. وقتی تاکید موکد به پیروی از دستور امام در خصوص عبارت جمهوری اسلامی ایران نه یک کلمه بیشتر و نه یک کلمه کمتر می‌کنیم (تعادل سه رکن جمهوریت، اسلامیت و انقلابی گری در نظام) و درباره مخاطرات تندرو‌ها، کم خرد‌ها و برخی از متعصبین هشدار می‌دهیم و ... ما به توانمندی جمهوری اسلامی ایران می‌اندیشیم و همراهی همه جانبه می‌خواهیم. خدای ناکرده قصد سیاه نمایی، ناامیدسازی، منفعت گرایی، تقابل، جایگاه یابی و ... وجود ندارد.

در سال‌های دهه‌ی شصت میان رهیافت‌ها و شعار‌های پدیدارشناسی و ساختارگرایی چالشی سخت و پیگیر پدیدار شد. کسانی، چون لوی اشتراوس، ساختارگرای [۱]فرانسوی، بر این نظر تأکید ورزیدند که پدیدارشناسی بیش‌ازحد به اولویت معنا‌ها و بخصوصی سوژه‌ی معنا تکیه دارد. لوی اشتراوس می‌گفت نباید معنا را صرفاً در ساحت ذهن جست‌وجو کرد، بلکه معنا‌ها باید از دل ساختار‌های اجتماعی-تاریخی و فرهنگی بیرون آورده شوند. فوکو با نظر لوی اشتراوس [۲]ازآن‌رو هم‌آوا بود که می‌گفت نباید پدیده‌ها را در دهلیز‌های تاریک ذهنیت جست‌وجو کرد، بلکه باید به ساحت بافت و شکل‌بند‌های برون ذهنی عنایت نمود.