المپیک است و جشن ملت‌ها. جشن ملت‌های رنگارنگی که قوی‌ترین و زیباترین و بهترین فرزندانشان را به میدانی به وسعت همه دنیا می‌فرستند. گیرم که این بار زیر سایه کرونا، المپیک هم کم فروغ‌تر از همیشه است و سکو‌های خالی هر لحظه به هر کسی در این دنیا یادآوری می‌کند که چه گرد مرگی روی زندگی پاشیده شده است. اما هر چه باشد باز هم المپیک است و هیجان و شادی و البته که هر جا شادی باشد، اندوه هم هست و حضورش را مقتدرانه به رخ می‌کشد.