در نقد آثار سینمایی با ترکیب چند تکنیک ساده ایده ال طلبی (ایجاد توهم انتظار آرمانی و جدا کردن موضوع و سوژه از واقعیات محیطی و اجرایی آن) از اثر و بازیگر به همراه بهره گیری از نوعی زبان تنفر حدشکنانه اگزیستانسیالیتسی برخوردار از صراحت لهجه در کنار القای نوعی چارچوب فکری ساخت گرایانه (ترسیم وضع مطلوب خیالی)، اقدام به نقد کوبنده و نابودگر هر اثر یا بازیگری که با سلیقه یا تفکر او زاویه دارد، نموده و عمدتا موفق است. چرا که افراد و آثار مقابل او عموما در سه حوزه مورد بحث، خلع سلاح هستند. اما داستان نقاشی چیز دیگری است. آیا فراستی به اندازه یک دانشجوی ترم اول در خصوص نقاشی اطلاعات دارد؟ و یا به اندازه یک مبتدی حراج را می‌شناسد؟ اگر نه، مشروعیت صحبت‌های ایشان به چه میزان خواهد بود؟ الماس سنگ نیست آقای فراستی، چندجانبه گرایی در حوزه سیاسی و مصوبات متقابل هم کاغذ پاره نیستند؟ به تخصص و هنر احترام بگذار آقای هنرمند. اگر هم قصد نقد در حوزه نقاشی و حراج را داری، حداقل‌های نقد در این حوزه را بیاموز و بعد وارد این میدان شو. ممنون از توجهت اخوی.

حراج تهران با فروشی بیش از ۱۵۸ میلیارد تومان درحالی به کار خود پایان داد که چهار اثر از پرویز تناولی، منیر فرمانفرماییان، سهراب سپهری و حسین زنده‌رودی با رقمی بالای ۱۰ میلیاردتومان به فروش رسید.

یکی از اصلی‌ترین مسائل اقتصادی مرتبط با حراج تجسمی تهران، مساله خلق پول است. عبارت خلق پول را عمدتا در ارتباط با بانک‌ها و موسسات اعتباری یا در سطح کلان‌تر در ارتباط با دولت‌ها می‌شناسند. اما خلق پول توسط سفته یا روش‌های شبیه به آن هم ممکن است رخ بدهد.