نادانی و شاید لایه کشی برای تحقق منافع افراد خاص، شاخ و دم ندارد. بجای انکه با الزام به گرفتن حق پخش از صداسیما اقدام به سامان دهی تیم های ورزشی( در اینجا فوتبال با تاکید بر سرخ آبی ها) کنند و باشگاه ها را مستقل نمایند، با نوعی کج سلیقگی خاص مدیریت دولتی در ایران، سرخ ابی ها را سربار چند بانک و یک هلدینگ کردند. نکته جالب داستان اینجاست که اندکی سماجت حقوقی و اثبات زیان بار بودن این اقدام در دادگاه، می توان بستر را برای فسخ فراهم نمود. اما چرا باید کار بدست چند آدم کم توان، اینقدر پیچ بخورد و منافع ملی دچار زیان شده و حقوق شهروندان پایمال شود؟ با تیم داری بانک ها، نه تنها مشکل استقلال و پرسپولیس حل نخواهد شد، بلکه شائبه ایجاد دالان فساد هم تقویت می شود. دیر نیست روزگاری که ایران اسلامی به صلابت خاص خود برسد و نسل های آینده به قبر بعضی از نامدیران اجرایی کشور بخندند و لعنت بارشان کنند. بی چاره های وامانده در نان شب و پشت و روی فیش حقوق ماهیانه و صاحبان دست های کثیف دراز به بیت المال مسلمین.

قطار انتصابات سفارشی و فامیلی، در حالی همچنان روی ریل خود در حال حرکت است که چندی پیش رئیس جمهور با تاکید بر اینکه بنده هیچ خط قرمزی ندارم گفته بود: «یکی از زمینه‌های بروز فساد، موضوع بکارگیری نیروی انسانی است، لذا در جذب نیرو باید صرفاً بر کارآمدی و صلاحیت‌های قانونی و شرعی تمرکز کرد و به همکاران خودمان نیز تاکید کنیم که از بکارگیری افراد به صرف آشنایی و رفاقت و بدون توجه به شایستگی‌ها خودداری کنند.»