هر حرفه و شغلی مشروط بر اینکه مطابق ضوابط عرفی آن حرفه انجام شود باید مصونیت حرفه‌ای داشته باشد. چرا قضات محترم برای خود چنین ویژگی و حقی را قائل هستند و در قانون اساسی هم به درستی آمده است، ولی برای روزنامه‌نگاران حق مشابهی را قائل نیستند. تازه باید توجه کنیم که قاضی قدرت احضار و بازداشت و بازجویی و بازرسی هم دارد و این قدرت موجب می‌شود که کمتر مرتکب اشتباه شود، در حالی که روزنامه‌نگار فاقد چنین قدرتی است و احتمال خطای او در انتشار اخبار فساد بیشتر است.

آیا می‌شود صبح را به شب رساند و پیگیر اخبار نشد؟ ممکن است یک روز بیاید که کانال‌های خبری فقط یک یا دو خبرِ مفید را گزارش کنند؟ در طول هفته هزاران خبر به گوشمان می‌رسد که مطلقاً هیچ تأثیری در زندگی‌مان نمی‌گذارند. تنها این ذهن بیچاره است که باید تاوان وسواس و اعتیاد ما به پیگیری اتفاقات را بدهد. باید در جریان باشیم و از هیچ‌چیز عقب نمانیم، اما برای چه؟ مقصر اصلی اعتیاد ما به خبر کیست؟ و انتشار روزانۀ اخبار چگونه در سال‌های اخیر به نوعی «صنعت» تبدیل شد؟