تشکل‌های صنفی یکی از گونه‌های نهاد‌های مدنی‌ اند که در ایران آن چنان که باید و شاید، کارایی موثر و با نشاط ندارند. بخشی از این معضل به دولت بر می‌گردد؛ از جمله مداخله یا کارشکنی در انتخابات آنان و بی‌اعتنایی به آن‌ها در فرایند‌های تصمیم سازی، داوری، واگذاری و ...، اما بخشی معطوف به خودشان و فرهنگ عمومی است