کشور بحران مسکن دارد و مردم به خانه‌های اشتراکی، اجاره اتاق، پشت بام خوابی و چادر خوابی و ...، روی آورده اند. در واقع بشکل غیرمستقیم، مصادیقی از زندگی به سبک حلبی آباد، منتهی با آسیب‌های بشدت فراوان‌تر خصوصا در بعد اخلاقی و شرعی. در چنین شرایطی مغز‌های بدفهم با نوعی فلامینگو بازی افراطی (مرغ یک پا دارد) قصد دارند که چارچوب مداری خود را به رخ کشیده و ادعای ایده ال گرایی در سبک زندگی اسلامی- ایرانی را مثلا دنبال می‌کنند؟! آقای محترم بد فهم، حتی اگر شده برای چند سال، باید مجوز ۱۵-۲۰ متری را هم بدهید (مثلا مشروط به عدم تمدید درخواست در صورت تخریب و نوسازی ملک) تا از فشار کاسته شود. خانه اشتراکی دو خانواده در واحد ۵۰ متری بهتر است یا سوئیت مستقل ۲۵ متری؟ عاقل باش. آن مغز را خدا داده که مهندسی کند نه اینکه مثل چراغ راهنمای برخی از تاکسی‌ها، همیشه خاموش باشد. آب پاکی را روی دست تان می‌ریزیم. به صراحت می‌گوییم که توان مقاومت در برابر مسکن ۲۰-۲۵ را ندارید و به زودی مجبور به این کار می‌شوید؛ لذا بجای خشک اندیشی و فلامینگو بازی، به فکر سیاستگزاری و تقویت مقررات سازنده برای افزایش سلامت، رفاه و رعایت مسائل اخلاقی- شرعی و تامین حداکثر آرامش و آسایش (ابعاد فنی کار با تاکید بر قطر دیوار اشرافیت‌ها، جهت باز شدن درب ها، عایق‌های صوتی کف و سقف، مقررات تشدید شده آپارتمان نشینی در چنین واحدهایی، وضعیت تهویه و بهداشت محیط و غیره) باشید.

یکی از مسوولان شهرداری پایتخت با حضور در شورای شهر تهران، از رسیدن دغدغه مردم برخی محلات جنوبی تهران به سکونت در آپارتمان‌هایی زیر سطح حداقلی فضای موردنیاز برای سکونت هر نفر خبر داد.

اسماعیل حسین زهی عضو کمیسیون عمران مجلس گفت: اخیراً در رسانه خواندم مردم به دلیل نا توانی در پرداخت کرایه خانه به سمت خانه‌های اشتراکی رفته و چند خانواده در کنار هم زندگی کرده و اجاره را پرداخت می‌کنند، یا اخباری در خصوص پشت بام خوابی منتشر شده که به هیچ عنوان شایسته و زیبنده مردم کشورمان نیست.

افزایش قیمت اجاره‌بهای مسکن در سال‌های اخیر زنگ خطری است که نشان می‌دهد تنگنا‌های اقتصادی، تغییر مداوم قیمت‌ها و ثبات اقتصادی پایین چطور زندگی بسیاری را دچار تلاطم کرده و می‌کند. در سیستم موجر و مستاجر تهران هر سال به دلیل نرخ تورم رقمی بر اجاره افزوده می‌شود و قیمت اجاره‌ها بالا می‌رود. این امر سبب حس ناامنی در خانواده و به تبع آن، جابه‌جایی خانوار‌ها در محلات و مناطق شهری می‌شود که مسلما حرکت به سمت مناطق پایین از نظر خدمات و امکانات است تا بلکه در خانه‌ای ارزان‌تر سکنی گزینند. درواقع همه این عوامل شدیدا کیفیت زندگی این اقشار را تحت‌الشعاع قرار می‌دهند.