تولید شیرخشک بدلیل آنچه که عدم تخصیص ارز برای واردات مواد اولیه نامیده شد، با اختلال منجر به آسیب بر امنیت ملی در سال ۱۴۰۲ مواجه بود. نکته کلیدی در این بود که تفکر نهاد‌های اقتصادی بشکلی غلط تولید شیر خشک را امری کاملا داخلی و خودکفا می‌پنداشت و از طرف دیگر، جای تاسف داستان بر وابستگی ۸۵ درصدی تامین مواد اولیه این صنعت به خارج از کشور است که باید بشکل خاص بر آن متمرکز گردید. کشوری که نیازمندی به مصرف ۶۰-۶۵ میلیون قوطی در سال داشته و از پتانسیل تولید ۱۲۳ میلیون قوطی برخوردار است، باید راهبرد‌های شفافی در این خصوص ارایه نموده به گونه‌ای که قابلیت ایجاد چتر راهبردی با سایر بخش‌ها، ایجاد گردد.

مدت زیادی است که قیمت شیر خشک پا در هوا مانده و سازمان غذا و دارو نیز گوش شنوایی برای تولیدکنندگان این محصول ندارد. هر چند که سازمان غذا و دارو ادعا دارد که پیگیر حل این موضوع است. اما همچنان تولیدکنندگان سردرگم هستند و بسیاری از آن‌ها میزان تولید خود را کاهش دادند. اینکه برای سازمان حمایت تنها قیمت اهمیت دارد نیز جای تعجب است! موضوعی که بیشتر از این اهمیت دارد تامین شیرخشک کودکانی است که هزینه درمان آن‌ها نیز سر به فلک می‌کشد. در این میان خط تولید برخی از تولیدکنندگان نیز تعطیل شده است و عامل اصلی آن همین قیمت گذاری‌های دستوری است. با وجود افزایش قیمت در سال جاری هنوز تولیدکنندگان در ضرر هستند و همچنان سازمان غذا و دارو ساکت!