بخش مهمی از اعتراضات این روز‌های جامعه ایران ناشی از همین درهم‌ریختگی‌ها و آشفتگی‌ها در تصمیم‌گیری و سیاست‌گذاری‌ها در طی دهه‌هاست. وضعیتی که هر روز بر عمق مشکلات و ابعاد ابرچالش‌های کاهش درآمد ملی و گسترش فقر و بی‌کاری و تورم و محیط زیست و سیاست خارجی می‌افزاید. وظیفه نظام حکمرانی آن است که به جای بی‌عملی یا اتخاذ «تصمیمات بد» هرچه سریع‌تر عمق این مشکلات و بحران‌ها را درک کند و با اتخاذ «تصمیمات سخت» در پی تخفیف و رفع آن‌ها باشد و بداند این وضعیت قابل دوام نیست. راهکار‌ها نیز به نظر مشخص است: توزیع قدرت و کاهش تمرکزگرایی و مشارکت‌دادن احزاب و نهاد‌های مدنی و تشکل‌های صنفی در تصمیم‌گیری‌ها و به رسمیت شناختن حقوق مردم که این‌همه در جهت منفعت و خیر عمومی و رستگاری ملی است.

وضعیت محیط‌زیست ایران چندان مناسب نیست و برخی کارشناسان این حوزه، مهم‌ترین مشکل را در بودجه اندک این سازمان می‌دانند، در حالی‌که این تنها بخشی از انبوه چالش‌هاست و مساله اصلی نبود عزم ملی و رویکرد آینده‌نگر مدیران است. نجات محیط‌زیست پیش از آن‌که به بودجه و منابع انسانی نیاز داشته باشد، به برنامه، عزم ملی، نگاه و رویکرد تحول خواهانه نیاز دارد.در همین راستا مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی گزارشی تحت عنوان «پیشنهاد‌های سیاستی و اجرایی به دولت سیزدهم در حوزه محیط‌زیست» را منتشر کرده که نکات قابل توجهی دارد.