محمود خاقانی کارشناس حوزه انرژی مدعی است که چندین سال قبل از انقلاب که صنعت نفت معمولا برنامه‌های بلندمدت را برای جذب سرمایه گذاری و پیش بینی بازار فروش نفت طراحی می کرد، شرکت ملی نفت در پالایشگاه‌هایی مثل کره جنوبی و افریقای جنوبی و چند پالایشگاه دیگر دنیا از جمله هند شریک شد، یعنی نه اینکه سرمایه ببرد بلکه بنا بر این شد که نفت ایران در پالایشگاه‌های این کشورها پالایش شود و فرآورده را نیز ایران بفروش برساند و درواقع در سهام این پالایشگاه‌ها شریک شود.عدها در زمان جنگ ایران و عراق همه این پروژه‌ها متوقف شد، البته در آن زمان پالایشگاه به پول هم نیاز داشت این سهام‌ها فروخته شد و اکثرا از سوی عربستان سعودی خریداری گردید.ما در یک کشور افریقایی پالایشگاه ساختیم و میلیاردها دلار به برخی دولت افریقایی و امریکای لاتین مثل سریلانکا وام دادیم که بعضا غیرقابل وصول است اکنون نیز سیاست جدیدی در دیپلماسی خارجی تعریف شده و بناست در سوریه یک پالایشگاه بازسازی شود تا اگر بتوانیم نفت خام را پالایش و صادر کنیم و فرآورده را نیز در این کشور بفروشیم.

حوزه نفت و گاز کشور، تامین کننده بخش زیادی از بودجه است. اما آنقدر ول و رها (به هر دلیل ممکن) و انحصاری و خود ویژه شده که برای اهلش و کارکنان وزارت فخیمه، تبدیل به نان دانی و دکانی دو نبش گردیده است. آن‌ها حتی نظام پرداخت هماهنگ را نیز قبول ندارد و خود را تافته جدا بافته قانونی کرده اند. مدیریت حامل‌های انرژی بدلیل تعارض منافع و عدم وجود نگاه راهبردی، تبدیل به سفره پهن دلالان، قاچاقچیان و دزد‌های بیت المال شده. کسی هم نیست پاسخ بدهد. علت را هم همه خوب می‌دانیم. ولی به هزار و یک دلیل لال شده ایم، لال. بی زبانی که دیر یا زود، چوب دنیوی و اخروی اش را خواهیم خورد. شنیدن صحبت‌های عباس کاظمی مدیر عامل اسبق شرکت ملی پالایش و پخش فرآورده‌های نفتی در این خصوص خالی از لطف نیست. تاکیدش بر پنجاه سال مسیر اشتباهی است که طی می‌کنیم و رانتی که می‌برند و منافع ملی که به پشم نیست و توسعه‌ای که به کشک حساب نمی‌آید. به قول علی ربیعی، زنده باد فساد.