حدود یک ماه پیش اکثریت تیم قهرمان جام جهانی زنان (بازی آمریکا- ویتنام) در حالی که سرود ملی ایالات متحده پخش می‌شد به شکلی رو به جلو خیره شدند،تنها پنج بازیکن از ۱۱ بازیکنی که برای سرود در زمین ایستاده بودند دست‌های خود را روی قلب خود گذاشتند. تنها سه بازیکن تیم ملی آمریکا همراه با صد‌ها هوادار آمریکایی حاضر روی سکو‌ها، سرود ملی این کشور را زمزمه کردند. این رفتار انتقادات زیادی را در آمریکا ایجاد کرد که گزارش زیر به نمونه ای از ان اشاره دارد.

اعتراض، حق هر شهروند ایرانی است؛ حق شما هم. اما آیا اعتراض داخلی را در زمین خارجی فریاد می‌زنید؟ آیا به قول سیمین دانشور، حاضر شدید «رخت چرک‌تان را در حیاط همسایه بشویید؟». آیا بازیکنان سایر تیم‌ها از تمام قوانین و سیاست‌های کشورهای‌شان رضایت دارند و هیچ انتقادی از دولت‌هایشان ندارند؟ آیا مورد مشابهی سراغ دارید که بازیکنان یک کشور به‌عنوان اعتراض به حوادث داخلی کشورشان، در مسابقات بین‌المللی از خواندن سرود ملی‌شان امتناع کنند؟

عماد افروغ گفت: سرود جمهوری اسلامی نماد هویت ملی، حیثیت، استقلال و تمامیت ارضی و افتخار یک کشور است. وی تصریح کرد: من شخصا نخواندن سرود جمهوری اسلامی ایران در میادین ورزشی را به‌شدت محکوم می‌کنم، زیرا سرود ملی مانند پرچم کشور نماد وحدت ملی است. افروغ تاکید کرد: علیرغم پذیرش قصور و اشتباهات مقامات کشور به ویژه در ارتباط با واقعه مرگ مهسا امینی، نباید کلیت ساختار را زیر سوال برد؛ این اشتباهات دلیل نمی‌شود که برخی گروه‌ها به صورت مستقیم یا غیرمستقیم به دنبال براندازی یک نظام در تاریخ و فرهنگ و هویت ایرانی بشوند.