به کار بردن القاب و عناوینی همچون "آیت‌الله" و "حجت‌الاسلام" برای روحانیون شیعه در رسانه‌ها از جمله مواردی است که بر سر آن مناقشه وجود دارد. چراکه به باور برخی از کارشناسان و اهالی حوزه، این عناوین ریشه تاریخی نداشته و بیشتر رنگ و بوی سیاسی به خود گرفته است. بعنوان نمونه، موسوی تبریزی معتقد است که پس از انقلاب به هر روحانی که در قدرت قرار گرفت، آیت الله گفتند و آقای رئیسی، آیت‌الله نیستند. انصاری راد مدعی است که، حکومت به میل خود برخی را آیت‌الله می‌کند و برخی را هم پایین می‌آورد.

  آیت الله سید حسین موسوی تبریزی درباه محاربه و احکام آن گفت: در اسلام محارب کسی است که اسلحه کشنده به دستش بگیرد و به کسانی مثل دولتی‌ها یا غیردولتی‌ها حمله کند. اگر کسی حمله کند انسان‎‌ها می‌توانند به هر نحوی که ممکن باشد، از خودشان دفاع کنند. البته اینجا باید رعایت کرد، اگر بدون کشتن دفاع ممکن باشد و فقط به سراغ کشتن برود، این دفاع مشروع نیست. اما جایی فرض کنیم اول خود مأموران حمله کرده و تیراندازی کنند، در مقابل کسی برای دفاع از خود مأمورین را می‌زند، اینجا مأمورین دفاع مشروع نکرده اند، مردم دفاع مشروع کردند. مصادیق این‌ها را قاضی باید تشخیص دهد. عرفاً دفاع مشروع آن است که انسان جان خود را حفظ کند و جلو قتل یا ناقص‌العضو شدن خود را بگیرد و اگر با غیر اسلحه نمی‌شود جلو طرف مقابل را گرفت، دفاع مسلماً عیبی ندارد. شرایط و احکام بغی به گونه دیگری است. بغی هم باید ثابت شود نه اینکه کسی که چوب به دست دارد و در خیابان راه می‌رود، بگوییم محارب و باغی است. بله اگر شاهد‌ها شهادت دادند یا قاضی به چشم خود دید، حکم دیگری دارد. امروزه فیلم و ... وجود دارد اگر ثابت شود فردی با چوب به مردم حمله‌ور شده و آنان را می‌زند، شخص مهاجم باید مجازات شود.