سال‌ها از ۱۸ بهمن ۷۶، ۱۵ فروردین ۹۵ و ۱ آذر ۹۳ می‌گذرد. این روز‌ها شاید از نظر ما مثل بقیه روز‌های سال باشند، اما زبان گویای ایثار معلمانی هستند که ما به اصطلاح آن‌ها را با نام معلمان فداکار می‌شناسیم. حسن امیدزاده، حمیدرضا گنگوزهی و محسن خشخاشی در این روز‌ها با حوادثی مواجه شدند که تصمیمی سخت و آسان پیش روی آن‌ها بود. نجات جان خود یا نجات جان دانش آموزان. آن‌ها همیشه تصمیم سخت را ارجح می‌دانستند. به اعتقاد ما اجر واقعی این بزرگان نزد خدا باقی است و در تمامی لحظات دانش آموزان خود در زندگی حضور دارند، اما این معلمان حتی در آموزش و پرورش، خانه خود، هم غریب هستند. تا جایی که شاید خیلی از ما حتی با دیدن تصاویر این بزرگان، آن ها را نشناسیم. آیا بهتر نیست که وزارت آموزش و پر.رش بجای هزینه کردهای بعضا زیر سوال در حوزه فرهنگی، اقدام به چاپ سه جلد کتاب شامل معلمان فداکار، معلمان شهید و دانش آموزان شهید نموده و هر دو سال هم این کتاب ها را مورد بازنگری محتوایی قرار دهد؟ آیا بهتر نیست که به فکر نصب تندیس معلمان فداکار در یکی از پارک های تهران باشد. آیا بهتر نیست که تابلوی جمعی معلمان فداکار هر استان در اداره کل اموزش و پرورش هر استان نصب شود

از فداکاری‌های معلم‌ها هرچه بگوییم کم گفته ایم. معلمی بیش از آنکه یک حرفه باشد، نوعی عشق است. عشقی که فرد را می‌سوزاند و تشبیه زندگی معلمان به شمع، تشبیهی کاملا درست و واقعی است. روز معلم است و تبریکات خود را نثار معلم فداکار روستای" بیجارسر" می‌کنیم. حسن امیدزاده با زندگی قابل افتخار و بنوعی قهرمان ما. معلم فداکار برای این جان فشانی مورد تقدیر مقام معظم رهبری قرار گرفت و نشان لیاقت را از دستان رئیس جمهور وقت ، دریافت نمود.۱۸بهمن سال ۷۶ بود که بخاری مدرسه روستای بیجارسر شفت دچار آتش‌سوزی شد و حسن امیدزاده معلم این مدرسه وقتی جان دانش‌آموزانش را در خطر دید خود را به شعله‌های مهیب آتش زد و از ناحیه سر و صورت دچار سوختگی شدید شد و پس از سال‌ها تحمل درد و رنج ناشی از سوختگی شدید در بیمارستان فومن درگذشت. جانفشانی در ۴۳ سالگی و درگذشت در ۵۸ سالگی با تحمل ۱۵ سال رنج عشق.