راهیابی به حوزه مدیریت و مسندهای اجرائی در ایران، نیازمند اثبات وفاداری و تعهد به سیستم است. از آنجا که حکومت در ایران دینی است، از این‌رو شرط مهم ورود به قدرت، اظهار دینداری و انجام ظواهر شرع مانند نماز و حتی ظواهری مانند داشتن ریش و امثال آن است. از نظر سیاسی نیز داشتن وفاداری کامل به اصل پنجم و دیگر اصول مرتبط نیز شرط اساسی است؛ به‌گونه‌ای‌که در استخدام‌ها و انتخابات، بر همین اساس گروه‌هایی رد می‌شوند و افرادی که از این صافی با موفقیت عبور می‌کنند، مؤمن، متدین، دیندار و انقلابی تلقی می‌شوند. سوال اینجاست که آیا فساد با دینداری سازگار است؟ در دین مدیران اجرایی فاسد باید شک کرد یا در عدم حساسیت های نظارتی و کامل پنداری انها؟

شاخص ادراک فساد برای سال ۲۰۲۲ رتبه ایران را ۱۴۷ از میان ۱۸۰ کشور جهان نشان می‌دهد و این به معنای گستره فساد در بخش عمومی کشور و فقدان بسته مبارزه مؤثر با فساد است. سازوکار‌های موجود در همه مؤلفه‌های مبارزه با فساد مشکل دارد. فیلتر‌های کیفی و متعدد، زمینه رقابت را در انتخابات محدود کرده و نظام دسترسی محدودی شکل گرفته است. با وجود دستگاه‌های متعدد نظارتی و حراستی، ذهنیت عمومی بر فساد گسترده است و این نشان از ناکارآمدی دستگاه‌های نظارتی دارد. نظارت‌های مردمی تحت عنوان سوت‌زنی از جایگاه محکم قانونی برخوردار نیست. بودجه کشور، منابع مالی و دارایی مقامات شفاف نیست؛ و در نهایت دادگاه‌ها علنی نیستند و امکان بازخوانی پرونده‌های مفاسد مالی وجود ندارد؛ بنابراین فساد از همان مجاری تکرار می‌شود و شاخص ادراک فساد بالا خواهد ماند.