سیاست خارجی ایران، سال‌ها است که توسط جناح‌های سیاسی به گروگان گرفته شده است. به این معنی که هر دستاورد یک دولت در مسایل سیاست خارجی، توسط رقبای جناحی، به شیوه‌ای به چالش کشیده شده است. یک نمونه، توافق برجام در دولت اول حسن روحانی بود که علی‌رغم تمام فوایدی که برای مردم کشور داشت، توسط جناح رقیب «خسارت محض» خوانده شد. در مساله قطع روابط با عربستان سعودی نیز، با نگاهی اجمالی به اظهارات چهره‌های شاخص «اصولگرا» و مقایسه‌اش با اظهارت امروزشان، به این نتیجه می‌رسیم که مواضع‌شان بیشتر در راستای رقابت جناحی بوده تا پایبندی و گرایش به «اصول»!برداشتن هرگام مثبتی به سود مردم و برای پیش‌برد منافع ملی، قطعا تحسین برانگیز است و مهم نیست که در زمان زمام‌داری کدام دولت و به فرمان که رقم خورده است. با همین رویکرد اما، قربانی کردن منافع همین مردم در راستای منافع جناحی، قابل اغماض نیست.