بنیان‌گرفتن زیرساخت‌هایی که ادبیات هرز را تبدیل به گفتار‌های روزمرّه در نسلِ زِد کرده، محل تأمل و تأسف است.هرزگویی هایی که در مکالمات روزمره آشکار است و بعضا به بیان چنین کلمات فاخری، مباهات هم می کنند. نسلی که الگویش تتلوها و رپ خوان های دور از آداب و ادب باشد بهتر از این نمی شود. چه شد که در کشور حافظ و سعدی و مولانا و نظامی و آن ادبیات فاخر و وزین به این جا رسیدیم؟ مسئولان امر کجای کار نشسته اند؟ آموزش و پرورش دقیقا به چه کاری مشغول است؟ داد این همه بی فرهنگی را به کجا ببریم ؟ برای فرهنگ و ادبیات نسل جدید چه باقی گذاشتیم؟ این ها با ارشاد و راهنمایی های سرپایی قابل درمان نیست. نیاز به فرایندهای ارزش گذاری و بنیانی داریم تا گفتار و نوشتار این نسل را از حالت هرز و هجو خارج کنیم.آشکارا شاهدیم در نگاه خوش‌بینانه! که سال‌هاست به پانسمان روی زخم‌ها مشغولیم.