خرم، وزیر راه دولت اصلاحات گفت: در دولت هفتم و هشتم، در زمان آقای خاتمی، و در سال ۸۳، تولید مسکن به ۸۳۰ هزار واحد در سال رسید. اکنون این رقم، حداکثر ۱۲۰ تا ۱۳۰ هزار واحد در سال است. در حالی که نیاز کشور ما، در حدود ساخت یک میلیون مسکن در سال، در دو بخش «تجدید بنا و نوسازی خانه‌های کلنگی و بافت فرسوده» و همچنین «بخش توسعه» است. بر اساس این توضیحات، کشور در دو دولت روحانی( حضور افرادی امثال آخوندی بعنوان وزیر) و رئیسی ، با بحران تجمعی مسکن روبرو شده است.

استاد معماری دانشگاه تهران گفت: نیمی از اقتصاد ایران در بخش صنعت ساختمان است و متاسفانه هیچ بخشی برای رصد درست اطلاعات مسکن نداریم! نیمی از گردش نقدینگی مملکت در صنعت ساختمان است، اما نه بانک مرکزی و نه هیچ کجای دولت؛ رصد اطلاعاتی درستی از اوضاع مسکن ندارند!

یافته‌های رسمی درباره «بحران فراگیر دسترسی به سرپناه در کشور» نشان می‌دهد سیاست‌های نادرست دولت‌ و شهرداری برای تامین خانه به جای آنکه باعث ارتقای مستاجرها از «نردبان مسکونی» شود، باعث سقوط آنها شده است.این گزارش از شیوع ۸شکل بی‌خانمانی به‌عنوان پدیده «بدیل اجاره‌نشینی» در شهرها حکایت دارد. پیش‌تر - طی دو سال اخیر- تحقیقات میدانی از بازار مسکن نشان داد، کم‌درآمدهای مستاجر به اشکال نامتعارف اسکان روآورده‌اند.

چندسال پیش شاهد گورخوابی هم بوده ایم البته معتادها بودند. این وضعیت نتیجه اقتصاد بیمار کشور است. بنابراین اگر مردم بخواهند به شهر نزدیک باشند ناچار اند که روی پشت بام چادر بزنند و روز به روز هم با این تورمی که نتوانستند آن را کنترل کنند وضعیت بدتر می شود. این پدیده آنقدر زیاد خواهد شد که دور تا دور شهر را حلبی آبادها محاصره خواهند کرد.