ماجرای مفقود شدن ۴۸ تخته فرش نفیس کاخ سعدآباد این روز‌ها به یکی از خبر‌های داغ تبدیل شده است، اینکه بعد از گذشت چند سال ماجرای مفقود شدن این فرش‌ها به سرخط خبر‌ها رسیده هم خود جای سوال دارد. ۴۸ قطعه فرش به ارزش ۱۲۷ میلیارد تومان مفقود شده است. نه از یک خانه یا یک اداره از ساختمان حافظیه مرکز دیپلماسی – سیاسی ریاست‌جمهوری، نزدیک کاخ موزه سعد آباد. یعنی مفقود شدن از جایی که قطعا حفاظت می‌شود، حالا چه توسط میراث فرهنگی و چه توسط نهاد ریاست‌جمهوری. چطور ممکن است چنین اتفاقی طی این سال‌ها رخ داده باشد، اما هیچ‌کس از آن سخنی به میان نیاورد. این خبر چرا و چگونه به یک‌باره سر از خبرگزاری‌ها و فضای مجازی در می‌آورد و در این بین هم هر مسوولی که مورد سوال قرار می‌گیرد بدون اینکه توضیحی در این رابطه بدهد، یا شانه از بار مسوولیت خالی می‌کند یا اصلا اطلاع درست و دقیقی در این رابطه ندارد.

ماجرای متن حاضر، الواح زرین و سیمین پیدا شده در دوره پهلوی اول در تخت جمشید است. الواحی چهارگانه‌ای که تا بعد از انقلاب مدیریت وقت موزه که اتفاقا باستان شناس هم بود، دستور آب کردن یکی از چهار لوح را داده و با پول آن پیکان خریده است. داستان این قسمت از «ایران به روایت آثار»، سرنوشت غم‌انگیز یک شی‌ء تاریخی دوره هخامنشی است.