روز گذشته پنجم خردادماه مراسم چهلمین روز درگذشت دکتر عماد افروغ برگزار شد. افروغ که بود و چه کرد که تحمل درگذشتش برایمان سخت و دردناک است. افروغ نخبه ریاضی‌ای بود که در ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی برای مفید و مؤثرتر بودن قدم به علوم انسانی و رشته جامعه شناسی گذاشت. جامعه شناسی بود که فیلسوف شد. فیلسوفی بود که سیاستمدار شد. سیاستمداری بود که حکیم الهی شد. آیا واقعا این امتیازات و ویژگی‌های این بزرگمرد است، مسلما خیر؟! افروغ غصه مردم را می‌خورد و در این راه چه ناراحتی‌ها که تحمل نکرد. همین حالات او را بیمار کرد و در نهایت از میان ما رفت. او خودش ناراحت نبود و در این بیماری، سیر و سلوک عجیبی را طی کرد، تا حدی که می‌گفت دوست ندارم خوب شوم، به بهای اینکه حالی که الان دارم از من گرفته شود. او مرگ را نه پوسیدن و از بین رفتن بلکه لقای الهی می‌دید و بار‌ها گفته بود که من آماده ام که بروم. حال ما مانده ایم با دنیای بی افروغ؛ در زمانه‌ای که به او نیاز مبرم داشتیم. باید غصه خودمان را بخوریم که سال‌های بی فروغ افروغ را چطور می‌توانیم تحمل کنیم.به جرأت می‌توان گفت که افروغ تا سالها، جانشینی ندارد، باید سال‌ها بل سده‌ها صبر کرد تا مادر گیتی، درّی، چون او بپرورد.