این روز‌ها که برنامه هفتم مراحل نهایی تصویب و تبدیل به قانون را میان دولت و مجلس طی می‌کند، همچنان در خبر‌ها سخن از هدف گذاری نرخ ۸ درصدی برای رشد اقتصادی در طول ۵ سال آینده را می‌بینیم و می‌شنویم. چرا درحالی که تجربه تحقق نیافتن رشد اقتصادی ۸ درصدی در طول سال‌های برنامه ششم جلوی چشم ما وجود دارد، عینا همین هدف گذاری برای سال‌های برنامه هفتم نیز تکرار می‌شود و اگر لازم است که صرفا آرمان گرایانه به اهداف و ارقام و شاخص‌های برنامه پنج ساله نگریسته شود که دیگر چه ضرورتی به برگزاری «همایش ضرورت تغییر ریل سیاست گذاری کشور در تدوین برنامه هفتم توسعه» وجود داشت؟!به نظر می‌رسد همین روز‌ها که برنامه هفتم توسعه در مجلس در حال بررسی و تصویب است، باید با نگاهی مجدد به گذشته از خود بپرسیم که مسیر قبلی برنامه ریزی توسعه و به ویژه اهداف کلان آن درباره تورم و رشد اقتصادی نیازی به اصلاح دارد یا خیر و آیا واقعا ریل سیاست گذاری کشور در تدوین برنامه را تغییر اساسی داده ایم یا خیر؟!

مدیران اجرایی ما بدلیل ضعف مسلم و غیرقابل گذشت نهاد‌های نظارتی و بازرسی، آنقدر راحت کیلویی و بدون پشتوانه و برخوردار از نگاه توجیه گری، وعده و قول می‌دهند که انسان بعضا در دین و اخلاق و سطح فهم علمی شان شک می‌کند. قیاس مع الفارق برای دکتر داوود منظور است، اما اخوی عزیز بر اساس کدام محاسبات تورم را در حدود ۱۰ درصد برای پنج سال آینده پیش بینی کرده اند؟

فرشاد مومنی استاد دانشگاه علامه طباطبایی با هشدار جدی درباره کیفیت پایین سند برنامه هفتم توسعه که آن را تا حد یک شوخی، تنزل می‌دهد، گفت: تنها یکی از نقد‌های جدی این است که در این سند هیچ حرفی درباره صنعت ساخت و محیط زیست و بحران‌ها و نگرانی‌های مردم، خام فروشی و آشفتگی‌ها و... وجود ندارد؛ حال آنکه می‌گوید سه برنامه قبلی شکست خورد و اکنون هیچ عبرتی از شکست آن سه سند وجود ندارد و اتفاقا بدتر از آن هم سه سند عمل شده است!

باید پذیرفت که با توجه به ضعف شدید نظارت و پاسخ طلبی در نظامات اداری، چیزی بنام قوت و ضعف برنامه محوری، معنا ندارد. دست کارکنی و درست کارتکنی و توجیه گر باشی، یکی است. برنامه هفتم به اعتقاد بسیاری از کارشناسان مملو از ضعف و سطحی نگری و نگاه غیر اولویت دار است. اما رئیس جمهور آن را برنامه‌ای مطلوب و خوب ارزیابی می‌کند و مسلم بدانید که مجلسی با مختصات توانمندی مجلس سیاسی یازدهم، آن را مصوب نموده و پنج سال دیگر بر این کشور آن می‌رود که نباید برود. اصلا واقع بینی و نگاه بینانسلی کیلویی چند؟ حال و اضطرار گذر از حال را بچسب. کارآمدی و تعامل و مدارا و تخصص گرایی و شایسته سالاری، کشک کیست، به محفل بچسب و رفاقت و مشتی بله قربان گوی علی الظاهر مطیع و پشت سر عموما منافق و چند چهره. رسالت تمدنی و تعالی گرایی، پشم چیست، به تعریف و تمجید و غلو و تعارف و تقلیل گرایی بچسب و مابقی خودش حل می‌شود یا فراموش می‌گردد. پناه بر خدا از قدرت نداشته و نیت احیاگری در خودمان. کاش می‌توانسیم و قدرت آن را داشتیم که ذره‌ای، اصلاح گری می‌کردیم.

محمد قاسمی رئیس مرکز پژوهش‌های اتاق ایران گفت: در برنامه هفتم توسعه، شرایط کشور عادی تلقی شده و تکلیف هیچ‌کدام از مشکلات ساختاری روشن نیست؛ در حالی که این سند بالادستی باید مبنای سایر اسناد کشور باشد. وی ادامه داد: به این ترتیب شبیه برنامه‌های قبلی باید چند سال صرف نوشتن اسنادی کنیم که تازه به نقطه شروع اجرای برنامه هفتم توسعه برسیم.