محمدجواد ظریف به بهانه انتشار کتاب پایاب شکیبایی (برداشت‌هایی از هشت سال وزارت و نزدیک به نیم قرن آموختن، آموزش و کنش‌گری در روابط جهانی) در کلاب هاوس حضور یافت و به مسائل نسبتا جذابی پرداخت. وی بیان داشت که، گفتگو با آقای لیلاز برای انتقال تجربه به دولت بعدی بود نه برای انتشار؛ اما برای اهداف سیاسی آن را منتشر کردند. خیال می‌کردند من می‌خواهم رئیس‌جمهور شوم؛ من این آمادگی را ندارم؛ رئیس‌جمهور در شرایط کنونی باید تصمیماتی اتخاذ کند که این تصمیمات با روحیۀ من سازگاری ندارد. من ثبت‌نام نخواهم کرد. روحیۀ من با رئیس‌جمهوری آن وقت سازگاری نداشت و الان هم ندارد. در رژیم گذشته ایران هیچ وقت از آستارا و حسین‌قلی بالاتر نرفته بود. اگر نصف کاسپین (خزر) برای ما بوده، چرا ما در حکومت‌های قبلی هیچ وقت به استخراج نفت روسیه اعتراض نکردیم و سهم خود را طلب نکردیم؟ شورای امنیت چنین قطعنامه‌ای ندارد که ما بتوانیم غرامت از عراق بگیریم؛ بر خلاف غرامت کویت از عراق. اینکه چرا چنین قطعنامه‌ای نیست، دلایل تاریخی دارد.

حشمت الله فلاحت پیشه، رئیس کمیسیون امنیت ملی مجلس دهم مدعی گردیده که اخیرا شرکتی با ادعای اخذ غرامت جنگی از عراق برای قربانیان و آسیب دیدگان جنگ تحمیلی ، اقدام به جمع کردن مدارک قربانیان جنگ می نماید. موضوعی که (از چنین قرادادی و چنین شرایطی) بوی سوء استفاده احتمالی داشته و باید بشکلی شفاف توسط نهادهای امنیتی ، وزارت کشور و وزارت امورخارجه ، درباره آن شفاف سازی های لازم انجام شود.فلاحت پیشه بیان داشته است که من از ابتدای مجلس هفتم، پیگیر غرامت جنگی بودم و می‌دانم که این غرامت به شکلی نیست که توسط یک شرکت اخذ شود. گرفتن غرامت از عراق ۲ پایه اصلی دارد؛ یکم، بند ۶ قطعنامه ۵۹۸ که در آن حق ایران می‌تواند منتج به گرفتن غرامت شود و این قطعنامه‌ای بین ایران و عراق و البته سازمان ملل است و باید توسط دولت پیگیری شود و ربطی به یک شرکت و افراد خاص ندارد و دوم، سلسه قوانینی که تحت عنوان گرفتن غرامت قربانیان جنگ تصویب شد که من از بانیان اصلی این قوانین بودم و عمدتا در مجلس هشتم تصویب شد.

اعتراف سه دهه پیش رژیم بعث عراق در استفاده از سلاح‌های شیمیایی درحالی مطرح شد که بیش از ۱۰درصد جانبازان دفاع مقدس را جانبازان شیمیایی تشکیل می‌دهند و در طول این سال‌ها بیش از ۱۰ هزار نفر از آنان به شهادت رسیده‌اند.با وجود اثبات حقانیت جمهوری اسلامی و اعتراف و محکومیت متجاوز بعثی، جامعه جهانی در سکوتی زشت فرو رفته و هیچ واکنشی از خود برای پیگیری فروشندگان سلاح های شیمیایی به عراق، نشان نمی دهد؟ در داخل نیز متاسفانه با نوعی بایکوت خبری مواجه هستیم و دو بحث اخذ غرامت از عراق و سایر دولت های حامی رژیم بعث و پرداخت غرامت به صدمه دیدگان از جنگ ، با سکوت همراه است.

«در ماجرای تجمع روز شنبه (۱۷ تیر) جانبازان درباره مطالبه دریافت غرامت جنگ تحمیلی از عراق، تعدادی از جانبازان پس از تجمع در خیابان فلسطین به طرح خواسته‌های خود پرداختند اما با تحریک افرادی که ارتباطی با خانواده ایثارگران نداشتند، فضا متشنج شد.»

کمال خرازی گفت: مسأله دریافت غرامت هدف ایران نبود و دیگران هم در پیشنهاد خود جدی نبودند؛ چنانچه بعد از پذیرش قطعنامه هم کسی به صندوق بازسازی ویرانی‌های دو کشور که یکی از بند‌های قطعنامه بود کمک نکرد. هدف جنگ جلوگیری از تجاوز و تنبیه متجاوز بود و نه دریافت غرامت که در این کار موفق شد. در پاسخ ایشان باید گفت که چهارگانه دیپلماسی، حقوق بین الملل، اقدامات امنیتی برون مرزی و زور، راهکار دستیابی ایران به حق اخذ غرامت است. نمی‌توانی و نمی‌دانی و متمایل نسیتی، کنار برو لطفا. این حق، حقی بینانسلی برای فرزندان این سرزمین است و قابل تعارف و بخشش نیست.