علیرغم حضور پررنگ آقازاده‌ها و داماد‌ها در نظام اداری‌و سیاسی ایران، اما در تیم‌ها و میادین و رقابت‌های ورزشی هیچ اثری از این دردانه‌ها نیست. چرا از آقازادگان، داماد‌ها و افراد ضعیف و بیسوادی که با ریاکاری و چاپلوسی مناصب را بی تناسب با توانائی هایشان اشغال می‌کنند در میادین ورزش خبری نیست؟ آیا عدم حضور افراد مذکور در ورزش ناشی از تعهد و انصاف بالای آنهاست، که مناصب نامتناسب با توانائی هایشان را قبول نمیکنند؟ یا اینکه ماهیت ذاتی میادین ورزشی به گونه‌ای است که حتی تصور حضور در چنین عرصه‌ای را هم به این بزرگواران نمیدهد؟