الزام به تهیه و تدوین «سند ملی موسیقی» ایران از سال‌ها پیش مطرح بودو پس از فراز و نشیب‌های زیاد، بالاخره این سند اواسط سال ۱۴۰۲ منتشر شد، سندی که به گواه بسیاری از هنرمندان این حوزه، کلی و مبهم بوده و قابلیت تفسیرپذیری دارد. در سند به جای تعاریف تخصصی و دقیق، اصطلاحات ابهام‌برانگیز، غیرشفاف و به تعبیر بعضی از کارشناسان «عوامانه» به کار برده شده است. از سویی بسیاری از مطالبات جامعه موسیقی همچنان بی‌پاسخ مانده است؛ در واقع، سند فاقد توان پاسخگویی به راست ذاتی تدوین شدن خودش است. درباره این سند گفتگو‌های مفصلی انجام گرفته که در ادامه، چکیده پاسخ‌های سه نفر از هنرمندان موسیقی در خصوص این موضوع ارایه شده است.

کسرا منصور معتقد است؛ موسیقی سنتی یا همان موسیقی دستگاهی ایران نیز دچار مافیاست. اعضای گروه موسیقی ایرانی، ارکستر‌های ساز‌های ملی و دیگر گروه‌هایی که وجود دارند، عده‌ای ثابت هستند. این در حالی است که تعداد نوازندگان خوب و کاربلد ساز‌های ایرانی بیش از حد تصور است.