اگرچه تاکنون آمار دقیق و قابل استنادی از میزان، گستردگی و نوع پراکندگی و شیوع مصرف مشروبات الکلی در میان طبقات مختلف اجتماعی منتشر نشده، اما چیزی که مسلّم است، دستِ‌کم در بعد مصرف مشروبات تقلبی و آسیب‌های ناشی از آن در شرایط نگران‌کننده‌ای قرار داریم. در سال ۱۴۰۱ نزدیک به ۹ هزار و ۵۰۰ مورد مسمومیت منجر به مرگ در ایران رخ داده که حدود ۶۰ درصد از این موارد مسمومیت به‌علت سوءمصرف مواد مخدر یا الکل بوده و در آن سال ۶۴۴ نفر نیز مستقیما به دنبال مصرف الکل جان خود را از دست دادند که نشان از گسترش دامنه مصرف این مواد دارد. دی‌ماه سال ۱۴۰۰، معاون وقت وزیر کشور شیوع مصرف الکل در ایران را «بین ۹ تا ۱۰ درصد افراد بالای ۱۵ تا ۶۴ سال» اعلام کرد و گفت: «سالانه بیش از ۵ میلیون نفر در کشور الکل مصرف می‌کنند.» طبق گزارش یک روزنامه، مصرف سالانه مشروبات الکلی در ایران، به رقم عجیب ۵۱۱ میلیون لیتر در سال می‌رسد. تقریبا نیمی از این مقدار (۵۱ درصد) را مشروبات دست‌ساز تقلبی، ۲۸ درصد آن را تولید خودی و خانگی و اندکی بیش از ۲۰ درصد را واردات قاچاق این کالا تشکیل می‌دهد.

برخی از تحلیل گران با ادله های خاص پیش بینی رفورم های لایت در جمهوری اسلامی ایران را می کنند. بعنوان مثال معتقدند که همانند ممنوعیت ماهواره، ضمانت اجرایی آن کنار می رود. در خصوص حجاب و مصرف مشروبات الکلی نیز، احتمال کاهش ضمانت های اجرایی قانون را می دهند. ورای درست یا غلط بودن این تفسیرها و پیش بینی ها ، سوال اینجاست که ارایه بولد شده امار مرگ و میر مشروبات الکلی در ایران ، همچنین اثبات یا عدم اثبات افزایش میزان مصرف، دنبال چه جریان سازی خاصی است. آیا با نوعی اسم رمز برای آزادسازی مشروط و جرم زدایی سروکار داریم یا به دنبال احیاگری و ارایه هشدار فرهنگی می باشیم.