از قدیم ضرب المثلی در حوزه سیاست رایج بود که اگر قصد نابودی تمدنی را داری، سه رکن زن، جوان و خانواده را نشانه گیری کن. در خصوص جمهوری اسلامی ایران هم گویا معاندین داخلی و خارجی ، هر سه رکن را نشانه گرفته و صدای کسی هم بلند نمی شود. بجای توسعه فرهنگ با بشقاب ماهواره مبارزه می کنند و طرح صیانت تصویب می شود ( از طرف همان گروهی که اعتقاد کمی به تعادل سه رکن جمهوریت ، اسلام بنیادی و انقلابی بودن ما دارند و با نوعی بنیادگرایی بی قاعده و کم عمق از نظر تحلیل و عقلانیت، برهم زدن تعادل ساختاری را دنباله گیری می کنند). بجای تقویت ابعاد تربیتی در کنار بعد تعلیم، صندلی دانشگاه زیاد می کنند و انواع سهمیه را تحمیل می کنند(تا 19 سهمیه و 60 درصد ظرفیت ورودی که بنوعی جنایت شباهت دارد تا دلسوزی برای کمک کنندگان به انقلاب) و بعد تربیتی را در نوعی مصادره به مطلوب، به سمت مناسک گرایی می کشانند. تمدن سازی، انسان متعهد و متخصص می خواهد و یکی از پایه های این ساخت، از درون مدرسه ها و دانشگاه هاست. اما ما چه می کنیم؟ با تشدید بی عدالتی آموزشی ، به دست خودمان ، خودمان را نابود می کنیم. به چه کسی باید از این ظلم بر خود شکایت کرد؟ ما شدیدا برای آینده کشور و ماموریت تمدن سازی ، احساس خطر می کنیم. ما شدیدا به تداوم روند موجود هشدار داده و استمداد طلبی می کنیم. صحبت های منصور کبگانیان، زنگ خطر جدی را به صدا دراورده است. آقایان علما، اساتید دانشگاه، فرهیختگان سیاسی ، مدیران محترم اجرایی، ما از این وضعیت آموزش عالی و آموزش و پرورش کشور و پیامدهای حرکت در این ریل، احساس خطر نموده و هشدار می دهیم.