«دارو‌های جدید سرطانی از محدوده ۱۰ میلیون تا بالای ۱۰۰ میلیون در هر نوبت استفاده و بسته به دوز و مقدار آن هزینه بردار است که در توان قشر کارمند و کارگر نیست و به سختی می‌توانند این دارو‌ها را تامین کنند و دولت‌ها معمولا باید حمایت کنند.». مخدومی رئیس انجمن رادیوآنکولوژی ایران در خصوص کمبود داروهای ضدسرطان در کشور گفت: شرکت‌های داروسازی ایرانی اقدام به تولید داروهای ضد سرطان کرده‌اند و موفقیت‌ها زیاد است. بسیاری از داروها، تولید کشور است و داروهای جدید و ایمونوتراپی هم بتدریج در حال تولید است، اما در خصوص دستگاه‌های درمان سرطان هنوز به خارج وابسته هستیم. برخی اوقات هم نیاز است، مواد اولیه از خارج از کشور وارد شود و هنوز از وابستگی کامل خارج نشده‌ایم، اما لازم است کارخانه‌های تولید دارو کیفیت داروها را در مقایسه با داروهای خارجی تقویت کنند و از طرفی به مقداری داروهای خارجی برای کنترل کیفیت و مقایسه حتما نیاز داریم.

بیشترین گلایه بیماران از اصرار به تجویز شیمی‌درمانی و پرتودرمانی‌های غیرضروری، در بخش خصوصی است و در بخش دولتی چنین موضوعی کمتر دیده می‌شود. این نکته را یک متخصص پرتودرمانی هم تایید می‌کند و می‌گوید:پزشکان شاغل در این بخش هیچ نفعی از شیمی‌درمانی نمی‌برند و سود اصلی آن از دارو‌هایی است که تامین و فروخته می‌شود. بخشی از این داروها، وارداتی هستند، اما تنها بخشی از آن‌ها از شرکت‌های معتبر تامین می‌شود، بخش دیگر از کشور‌هایی خریداری می‌شود که کیفیت لازم را ندارند و سود کلانی به تامین‌کنندگان می‌رسانند.