در مراسم روز ملی صادرات مسعود پزشکیان به ناترازی بانک‌ها، کسری بودجه، و عواقب ناگوار جنگ منطقه‌ای اشاره کرد، اما حرفی از معضل صادرات و این نکته به میان نیاورد که چرا تیمی که در دولت سیزدهم مسئولیت رکورد تاریخی کسری تجاری ایران را در کارنامه دارد همچنان در مصدر امور این سازمان قرار دارد و تنها رییس آن تغییر کرده و پست حساس دیگری دریافت کرده است. سفر‌های رئیس‌جمهور سابق و دیگر مقامات اقتصادی ایران به آفریقا افزایش یافت و تبلیغات وسیعی روی این سفر‌ها می‌شد. آغاز دوباره روابط با عربستان و شکستن یخ روابط با امارات متحده عربی، نوید توسعه تجارت با همسایگان ثروتمند عربی را می‌داد. عضویت در پیمان شانگ‌های اگرچه مستقیما هیچ ارتباطی به تجارت ندارد و حتی بر اساس آمار رسمی خود این کشور‌ها کمترین حجم مبادلات بین کشور‌های عضو وجود دارد، اما دولت سیزدهم آن را راهی دیگر برای گسترش تجارت خارجی ایران می‌دانست. تبلیغات دولت درباره عضویت در بریکس به دلیل برنامه این گروه برای دلارزدایی کر کننده‌ترین بود و دولت سیزدهم معتقد بود دیگر کار دلار تمام است و اهمیتی ندارد که ما را تحریم کنند؛ لفاظی‌هایی که مخاطب آن بیشتر مردم بی‌خبر از اقتصاد بود؛ وقتی شما کارت بانکی نداشته باشید کسی نه می‌تواند دلار به حساب شما واریز کند نه روپیه و وضعیت ایران تا حدی شبیه چنین کسی است.

تجارب تاریخی نشان می دهد که بجز در شرایط اضطرار و یا هماهنگی های پشت پرده، کشورها تمایلی به همکاری اقتصادی نهادهای دولتی و خصولتی و شبه دولتی برای فعالیت در کشورشان ندارند. وقتی دکتر جعفر قنادباشی از مزایای فعالیت اقتصادی شرکت های ایرانی در لیبی حرف می زند، آیا آگاهی کافی از توانمندی اقتصادی بخش خصوصی دارد؟ یا اینکه، صرفا به دنبال برنامه ای کاغذی و تفاهم نامه های شعاری و نبودهای بود تصور شده است؟