حسین آخانی، عضو هیئت علمی دانشگاه تهران می‌گوید که استخدام افرادی بی خطر که نه مزاحم و رقیب جدی برای همکاران با سابقه باشند و نه منتقدی برای سیستم، در دانشگاه در اولویت است. بودجه‌های پژوهشی، به اندازه چند شب کار کردن در اسنپ تقلیل پیدا کرده است. اگرچه آمار رسمی وجود ندارد، ولی در دانشگاه تهران نزدیک به ۵۰ عضو هیئت علمی رفته‌اند و من خبر موثق دارم که چند برابر آن‌ها در حال تدارک رفتن هستند. با این وضعیت نخبگان که هیچ، مردم عادی نیز به دلایل اقتصادی، سیاسی و اجتماعی، از کشور می‌روند و تحمل شرایط سخت زیستی و اقتصادی، آن‌ها را مجبور به رفتن می‎‌کند. من حرفی ندارم، فقط ایران را دریابید.

مقیمی رئیس دانشگاه تهران گفت: من کاملا مطلع هستم که از ادامه همکاری برخی از این افراد به علت مشکلات اخلاقی و داشتن شاکی ممانعت به عمل آمده است، ولی در رسانه‌ها مدعی می‌شوند که قطع همکاری آن‌ها به علت مسائل سیاسی بوده است. برخی از منتقدین، این جملات مقیمی را نوعی انتحار مدیریتی تفسیر کرده اند وآن را نشانگانی از آلودگی فضای علمی به فشار‌های سیاسی و ناپیدا، تلقی کرده اند. ممکن است بشکل موردی، بتوان به چنین آسیبی اشاره کرد. اما تعمیم این آسیب، نوعی سرشکستگی و رسوایی است. در ثانی، موارد بیان شده عموما ادعا هستند و نیازمند اثبات؛ لذا می‌توان اقدام به توقیف موقت تدریس نمود نه اخراج و قطع همکاری. آقای مقیمی عزیز، می‌دانی چی گفتی و چه می‌گویی؟