یکی از فریب‌های آماری مطرح در بخش کشاورزی مانور دادن روی رویداد‌هایی است که یا به اتفاق روی داده‌اند و یا به قیمت ضربه زدن به سایر زیر بخش‌ها محقق شده‌اند. بعنوان نمونه با افزایش سطح زیر کشت و جایگزینی سایر کشت‌ها با گندم، جشن خودکفایی گندم می‌گیریم و در مقابل، کشور بعد از شصت سال خودکفایی در جو، نیازمند واردات این محصول می‌شود. در سال ۱۳۹۶ جشن خودکفایی شکر در کشور برگزار می‌شود و در سال‌های بعد محکوم به واردات می‌شویم، چرا که نتوانستیم کارجانجات چغندر قند در خوزستان را سرپا کنیم، وضعیت کشت و صنعت هفت تپه را برهم ریختیم، آب به میزان کافی به هفت تپه نرسانیدم، قیمت خرید تضمینی چغندر قند را دیر علام کردیم و کم اعلام کردیم و این باعث شد که کشاورزان به کشت سایر محصولات و صیفی، روی بیاورند. در ۱۴ دی ماه ۱۴۰۳ بود که نوری قزلجه اعلام کرد در برخی محصولات همچون شکر بیش از ۹۰ درصد در خوداتکایی پیش خواهیم رفت به طوریکه تا پایان دولت چهاردهم بناداریم که واردات شکر را به صفر برسانیم. باید از نوری قزلجه پرسید در محصولی که در سال ۱۳۹۶ خودکفا بودیم، چه اتفاقی روی داده که قرار است در پایان دولت چهاردهم به خودکفایی برسیم؟

وقتی وزیر جهادکشاورزی اطلاعات کافی درباره بودجه را ندارد. وقتی انتخاب وزرا با سلام و صلوات افراد و محفل های پشت پرده صورت می گیرد. وقتی نقدهای دلسوختگان نظام و رسانه ها از وضعیت بخش کشاورزی ، هیچ انگاری می شود، نتیجه می شود وضعی که در آن درگیر شده ایم. مطالبات گندمکاران که باید ۲۴ ساعت بعد از دریافت محصول پرداخت شود، سه ماه تاخیر دارد. واقعا نیکبخت می فهمد این تاخیر یعنی چی؟ ای خاک بر سر وطن فروش توصیه کننده به وزارت و سفارت و وکالت افراد کم توان. چوب را بینداز، صاحبش می داند منظور کیست و چیست( سربسته عرض شد). بیانیه قرارگاه احمدی‌روشن بسیج دانشجویی استان تهران پیرامون مطالبات گندم‌کاران ، به نکات خوبی در این خصوص اشاره دارد.