وزارت نیرو با چالش های چندلایه ای مواجه است؛ از جمله تمرکزگرایی شدید که ساختار متمرکز و بوروکراتیک آن مانع مشارکت بخش خصوصی غیر رانتی و نوآوری در توسعه پروژه های انرژی شده است. همچنین، وابستگی به سوختهای فسیلی به گونه ای است که سهم انرژی های تجدیدپذیر در سبد انرژی ایران کمتر از ۱٪ است، در حالی که میانگین جهانی این سهم به ۳۰٪ نزدیک میشود. فقدان شفافیت و پاسخگویی نیز از دیگر مشکلات این وزارتخانه است؛ به طوری که عدم انتشار داده های دقیق درباره عملکرد پروژه ها و هزینه های اجرایی، اعتماد سرمایه گذاران را به شدت تضعیف کرده است. البته مشکل مهم دیگر اقتصاد ورشکسته صنعت برق است که تثبیت قیمت ها متهم اصلی آن است.ساتبا با هدف توسعه انرژی های نو و بهبود بهره وری انرژی تأسیس شد، در سال های گذشته عملکردی ضعیف و حتی ضدتوسعه ای داشته است. این سازمان تنها ۱٪ از هدف نصب ۵۰۰۰ مگاواتی انرژی تجدیدپذیر را محقق کرده است. این رقم نه تنها نشان دهنده شکست مطلق در دستیابی به اهداف است، بلکه بیانگر ناتوانی ساتبا در جذب سرمایه گذاری است؛ به گونهای که تنها ۱۰٪ از پروژه های انرژی نو با مشارکت بخش خصوصی واقعی اجرا شده اند. قوانین دست وپاگیر، نرخ بازده غیرجذاب، و نبود تضمین های حقوقی برای سرمایه گذاران، از دلایل اصلی این ناکامی هاست.

مهدی عرب صادق ، عضو سابق حزب موتلفه می‌گوید: در حزب موتلفه اتفاقات خوبی در حال رقم خوردن بود، اما مسیری که بنده پیش رو داشتم با مسیری که در نگاه سنتی مؤتلفه حاکم بود، منطبق نبود و و این نگاه بر خلاف مسیری که رهبری درباره انتخابات مطرح کرده بودند، شور انتخاباتی در جامعه ایجاد نمی‌کرد.

جوان گرایی و شعار‌هایی از این جنس در ایران بدلیل نبود مصادیق عملی و رفتاری و متاسفانه وجود مصادیق استفاده ابزاری از جوانان، تبدیل بنوعی ادعای گل درشت شده است. جوان ایرانی زمانی حق ابراز وجود دارد که زبان افکار پدرخوانده‌های پشت پرده باشد. جوان ایرانی زمانی حق ابراز وجود دارد که برخوردار از رانت خانوادگی، حزبی و گروهی باشد. جوان ایرانی زمانی حق ابراز وجود دارد که تابع محض بنیادگرایی‌ها و ایدئولوژی‌ها باشد. بغیر از جوانان دهه ۴۰ و ۵۰ که الان پدرخوانده‌های پشت پرده هستند و توانستند در سال‌های اول انقلاب ایفای نقش کنند، هیچ نقشی به جوان ایرانی داده نشده و جوان ایرانی بنوعی رانده شده و حتی با ایده ال گرایی‌ها، زیاده خواهی‌ها، حاشیه رانی‌ها و تحمیل فشار‌های نامتعارف و انکار نیاز‌های آن، بنوعی سرکوب هم شده است.