صندوق های بازنشستگی بدلیل تعدد شرکت های تابعه و وجود شرکت های تودلی متعدد و صاحب سهام بودگی این شرکت ها در سایر شرکت ها ( مثلا برای افزایش سودآوری،کاهش هزینه ها و کاهش ریسک) عموما گلوگاه های فسادی را ایجاد کرده است. گلوگاهی که خیلی از مجلسی ها و نظامات نظارت -بازرسی کشور را هم متاسفانه نمک گیر نموده و عملا تبدیل به شرایطی شبیه ضرب المثل تو به تاز، من بتاز ، شتر بتاز شده است( اگر کسی این عبارت مبتنی بر واقعیت در صندوق ها را منکر شد یا در سطح دانشش شک کنید یا وضعیت نفاق و نفوذ و الودگی مالی را در او جستجو نمایید). مسلم است با این شرایط، امکان خودگردانی و سودآوری صندوق ها وجود نداشته و صندوق ها بنوعی وبال گردن دولت می شوند. صندوق ها برای کاهش مشکلات خود، عادت به استفاده از مسکن و کاهش درد پیدا کرده اند. یکی از مسکن های پیشنهادی فعلی، افزایش سن بازنشستگی است. موضوعی که به اعتقاد بسیاری از تحلیل گران، امری بشدت پیامدزا خواهد بود.