موضوع قاچاق بنزین یکی از چالش برانگیزترین موضوعات اقتصاد انرژی در کشور است که ابدا موضوع تازه‌ای نیز نیست. اخیرا نیز موسی غنی‌نژاد، تحلیلگر مسائل اقتصادی گفته آمار‌ها می‌گوید ما روزی ۱۲۰ میلیون لیتر بنزین مصرف می‌کنیم، از این عدد، فقط ۷۰ میلیون لیتر مصرف واقعی است و مابقی قاچاق می‌شود. حسین راغفر، قاچاق روزانه میلیون‌ها لیتر بنزین از کشور را یک کار سازمان یافته و به زبان ساده‌تر حکومتی" می‌داند. معتقد است که این مقدار سوخت چند صد یا حتی چند هزار کامیون بنزین است. قاعدتا این توسط کولبر و... اتفاق نمی‌افتد. سردار رحیمی، عمده قاچاق سوخت در کشور را مربوط به فرآروده گازوئیل دانسته و بیان می‌دارد که حجم کشفیات کشور در حوزه قاچاق سوخت حاکی از قاچاق روزانه حدود ۲۰ میلیون لیتر نفت‌گاز در کشور است. حتی یک میلیون لیتر هم برای ما رقم بسیار بزرگی به‌شمار می‌رود و با اجرای طرح‌های ویژه در حال مبارزه تخصصی برای جلوگیری از عرضه خارج از شبکه سوخت و شناسایی گلوگاه‌های قاچاق هستیم.

طرح اختصاص سهمیه گازوئیل بر اساس حرکت در فاصله بین مبدا تا مقصد و منطبق با بارنامه فقط در جایگاه های عرضه سوخت واقع در مسیر به صورت آزمایشی از خرداد ماه اجرا می شود.

گردن بگیر و گردن نگیر در شرایط حضور نهادهای بازرسی قوی نه تنها امکان پذیر نیست، بلکه امری خنده دار است. صنعت خودرو آلودگی را گردن بنزین می اندازد و وزارت نفت بر گردن وزارت صمت برای عدم عمل به تکلیف قانونی و از رده خارج کردن خودروهای فرسوده. وزارت صمت بر گردن شهرداری ها برای عدم توسعه ناوگان حمل و نقل عمومی و شهرداری ها هم بر گردن نیروگاه ها و کارخانجات. کارحانجات بر گردن وزارت نفت برای ندادن گاز و اجبار به سوخت مازوت و وزارت نفت هم برگردن معادن شن و ماسه و غیره. این وسط چه حالی می کند طرح ترافیک و چه کیفی می کند با چاپیدن مردم و بی مسئولیتی در تداوم چالش و مشکل. بدبخت زن و بچه مردم و جماعت شهروند ، که اسیر مشتی حقوق بگیر دولتی کم خاصیت شده اند .