قدیمی‌ترین شواهد حضور انسان در محدوده کنونی استان ایلام، مربوط به یافته‌های دوران پارینه سنگی است که عمدتا از مهران و هلیلان به دست آمده است. نخستین استقرار‌های موجود در استان از دوران نوسنگی اولیه از دشت‌های مهران، دهلران و هلیلان یافت شده است که نشان دهنده پیشگامی این منطقه در استقرار دائمی، آغاز یکجا نشینی و اهلی کردن حیوانات است. تاریخ استقرار در چغاگلان مهران که با قدیمی‌ترین نمونه‌های دانه‌های گیاهی اهلی شده و قدیمی‌ترین شواهد کشاورزی در منطقه همراه بوده، به حدود دوازده هزار سال قبل برمی‌گردد و استقرار‌های یکجانشینی مانند علی کش دهلران قدمتی بیش از ۹۵۰۰ سال دارند.پس از دوره مس سنگی، دوره‌ای موسوم به عصر مفرغ آغاز می‌شود که فرهنگ‌هـای دوران مفـرغ ایـران از نظر زمانی به طور نسـبی بازه زمانی بیش از هزار و پانصد سال، یعنی از اواخر هزاره چهارم و اوایل هـزاره سـوم تا اواسـط هـزاره دوم پیش از میلاد را در برمی‌گیـرد.

محل سکونت ایلات و طوایف بالاگریوه این چنین ترسیم می گردد که حد شمالی آن رودخانه خرم آباد است که از وسط شهر می گذرد – حد شرق آن رودخانه سزار و مرز غربی آن رودخانه کشکو (کشکان)، در جنوب غربی به دره شهر و بدره و آبدانان و بالاخره به جاده دهلران منتهی می شود و حد جنوبی آن شمال شوش و در جنوب شرقی به دزفول انتها می یابد .