از جمله سوالات بنیادینی که مردم در شرایط حاضر می‌پرسند این است که تا چه اندازه اتوپیایی که پس از انقلاب سال ۵۷ برای ایرانیان ترسیم شده بود، تحقق پیدا کرده است؟ با گذشت بیش از ۴۴ سال از عمر انقلاب آیا وعده‌هایی، چون حاکمیت قانون، تحقق اراده مردم، مردمسالاری، توسعه و... محقق شده اند؟ از دوران انقلاب و جنگ در دهه ۵۰ و ۶۰ خورشیدی گرفته تا برهه تحریم‌ها و کمبود‌ها و محرومیت‌های دهه‌های بعد، ایرانیان به امید تحقق دورنمایی بودند که در بحبوحه انقلاب برایشان ساخته شده بود. مردمی که دوم خرداد ۷۶ را رقم زدند، انتخابات ۹۲، ۹۶ و... را با مشارکت‌های بالا شکل دادند و در انتظار تحقق وعده‌ها نشستند و .... سه برخورد کاملا مشخص می‌توان با این نوع پرسشگری نمود. اول واپس زنی و انکار و زدن برجسب انحراف. دوم پیگیری اسیب شناسانه و بیان واقعیات و کناره گیری از توجیه گری و آماده سازی و اقدام برای اصلاح در گام دوم انقلاب. سوم، گفتن عبارت کلیشه‌ای به من چه و سیاست پدر مادر ندارد و کناره گیری از رسالت انسانی، شرعی، سیاسی خود. شما کدام راه را انتخاب می‌کنید و با کدام راهکار‌ها زاویه گرفته و می‌جنگید؟

حشمت الله فلاحت پیشه فعال سیاسی، معتقد است که حوزه سیاسی کشور قربانی سیاستمداران فرصت طلب شد؛ کسانی که مسائل را نتیجه گرا می بینند و نتیجه گرایی شان را به انتخابات نیز تسری داده اند و صرفا به پیروزی خود و همفکران خودشان فکر کرده اند . چنین افرادی در گام بعدی به تامین منابع و منافع شخصی و گروهی خواهند اندیشید و عملکردشان چیزی جز غارت و جریان ضد توسعه ای ، به همراه ندارد. کاهش میل جامعه به مشارکت در انتخابات ربط به عملکرد فرصت طلبان دو جناح دارد و امروز عدم اعتماد مردم به حوزه سیاسی را به وضوح مشاهده می کنیم.