داستان حصارکشی در پارک قیطریه به اسم ساخت مسجد و تقابل افکار عمومی با چند رویکرد صیانت از فضای سبز، ضرورت مسجد سازی باضابطه ، حفاظت از میراث تاریخی ، الزام به مدیریت مشارکتی بجای مدیریت بالا به پائین و سلیقه محور و ...، را نباید صرفا در قالب روایتی از ساخت یک مسجد دنبال کرد. بنظر می رسد که جامعه شهری ایران در حال گذر از پذیرش سیاستگذاری دولتی به سمت نوعی سیاستگذاری مشارکتی و مشروعیت دهی به حکمرانی( تعامل بخش دولتی، خصوصی و حقوق عامه) می باشد. این طور می توان قضاوت نمود که جامعه دیگر اجازه گردن کلفتی مدیریتی و صحبت سلیقه گرای فردمحور با نگاه بالا به پائین ( نظیر نوع برخورد زاکانی در این موضوع) را نداده و فرد و چنین فرایندی را نامشروع نموده و کنار خواهد زد. سیدآرش حسینی‌میلانی، عضو سابق شورای شهر سابق تهران ، در یک نگاه کل گرا به داستان مسجدسازی در پارک قیطریه پرداخته است.

بر اساس برخی اخبار قرار است در بخشی از پارک قیطریه با قطع درختان، فضایی برای عبادت تحت عنوان مسجد و تجارت در قالب مغازه و بازارچه، ایجاد شود. شکل هندسی پارک قیطریه به صورت نامنظم است و مساحت آن به ۱۲۲۶۰۰ متر مربع می‌رسد. این بوستان بافتی جنگلی دارد و با درختان درهم تنیده و سربه فلک کشیده، به بکرترین پارک شمالی تهران تبدیل شده است. این در حالی است که پیرامون این پارک قدیمی شهر تهران، امامزاده علی‌اکبر، امامزاده اسماعیل، حسینیه چیذر، چند مسجد و چند حوزه علمیه و... وجود دارد. ازعجایب روزگار است که متولی (شهرداری) خود در جهت وارد آوردن خسارت به بدنه پارک و درختان آن که متعلق به مردم می‌باشد بر آمده است. این پارک یکی از پارک‌های دوره قاجار بوده که در دهه ۵۰ وقف شهرداری شد و به بوستان تبدیل گردید. مدیریت شهری است پاسخ دهد آیا اجرای پروژه در پارک قیطریه بر مبنای این درخواست بوده است. مگر نه آنکه قرار بود مردم طرح‌ها و پروژه‌های شهری را درخواست کنند و بر اساس آن طرح قرار بود بر مبنای نظرات مردم طرح‌ها به اجرا در‌آید.