بعد از ترور هنیه در تهران ، جمهوری اسلامی ایران وعده خونخواهی را داد. وعده ای که با بحث حمله نظامی بشدت تفاوت دارد. این در حالی است که منابع اسرائیلی قصد القای سناریوهای خاص با تاکید بر حمله فیزیکی به تاسیسات نظامی اسرائیل را مطرح می کنند. موضوعی که می تواند فضا را برای جنگی تقابلی مهیا کند. سناریست های فعال در جمهوری اسلامی معتقدند که سرشاخه یکی از هم پیمانان برون مرزی کشور زده شده و حملات کشنده ای هم به برخی از فرماندهان هم پیمانان کشور صورت پذیرفته است. بر این قاعده، خون خواهی ها بر همین وزن طراحی خواهد شد. موضوعی که با توجه به اثرات آن، مسلما کاهش گستاخی های برون مرزی اسرائیل را دنباله گیری خواهد کرد.

گستاخی ابلهانه رژیم صیهونیستی در حمله به کنسولگری ایران در سوریه و شهادت جمعی از فرماندهان نظامی و مستشاران کشور، مسلما نباید با رویکرد انفعالی دنباله گیری شده و نگاهی محافظه کارانه ناشی از راه افتادن بازی الاکلنگی باعث سستی اراده‌ها و توجیه گری شود. ایران می‌تواند سه سناریوی ضربه مستقیم در عمق استراتژیک خاک رژیم صیهونیستی (ترجیحا تاسیسات نظامی یا زیرساختی با رویکرد وارد کردن زیان مالی، یا اماکن امنیتی با رویکرد وارد کردن ضربه اطلاعاتی)، انتقام در کشور ثالث (حذف فیزیکی نیرو‌های امنیتی و مستشاران نظامی رژیم اشغالگر) و یا تبدیل تهدید انتقام به فرصت نجات غزه و معامله روی غزه با عقب نشینی بدون قید و شرط رژیم صیهونیستی و جبران زیان مالی را در کنار پیگیری حقوقی جنایات جنگی در غزه و پیگیری حقوقی حمله به اماکن دیپلماتیک، دنباله گیری کند.