در چند سال پیش و همزمان با تصویب انواع مصوبات مثلا مدیریت مصرف برق و با مطالعه و تحلیل اسناد و مقرره‌های تدوین شده به این نتیجه رسیدیم که جماعت مدیران بابا برقی راه را اشتباه می‌روند و با انتخاب توجیحاتی دست و پاشکسته، منافع ملی در خطر قرار می‌گیرد. در همان ایام اقدام به موضع گیری و نقد مصوبات و تقابل با حوزه‌های مغایر با حقوق عامه و حقوق شهروندی و حقوق تولید، نمودیم. تصور جماعت بابا برقی این بود که با انتقاداتی موردی مواجه هستند. ما بشکلی مستمر داستان مان را روایت کردیم و جا‌هایی که باید بشنوند هم شنیدند. اما هنوز مشکلات با کم خیالی‌های جماعت مثلا مدیر فعال در وزارت نیرو، پابرجاست. قطعی برق دو الی سه روز شهرک‌های صنعتی و شیفت شب آنها، یعنی آتش زدن میدان تولید صنعتی توسط ایادی بابا برقی. در کشوری که از مدیر گزارش عملکرد در دوره مدیریت درخواست نمی‌گردد، نباید انتظار وضعیتی بالاتر از ان را داشت.

بشکل سنتی، صنعت برق را چارچوبی فنی و خدمات رسان در ذهن مجسم کرده ایم و کل عنان و اختیار کار را به جماعتی سپرده ایم که کارامدی شان جای، اما و اگر فراوان دارد. بهره وری زیر ۴۰ درصد در روند کار، سلیقه گرایی در تعیین استاندارد متوسط مصرف خانوار، سلیقه گرایی در محاسبه جرایم مصرف بالاتر از خط متوسط ساختگی خودشان و به عبارتی کندن از جیب مردم، وجود تعارض منافع بالا در صنعت، ناتوان در جلب سرمایه و ضعف شدید سرمایه گذاری در زیر ساخت‌ها، کم توجهی به استاندارد‌های تولید لوازم خانگی و مصرف بالای برق و ..، بخشی از دستپخت مدیران فعال در این صنعت کلیدی موثر بر امنیت ملی و پیش شرط توسعه اقتصادی و صنعتی کشور است. نهاد‌های امنیتی کشور و سازمان محترم بازرسی گویا به حد کافی درخصوص اهمیت این حوزه توجیه نشده اند و بنظر می‌رسد که حوزه به حال خود رها شده است. آیا می‌دانید پول برق در ایران به نسبت درامد سرانه و یارانه‌هایی که صنعت برق دریافت می‌کند، چقدر گران است؟ آیا می‌دانید که قطع برق چه ضربه‌ای بر تولید اقتصادی و توسعه صنعتی می‌زند؟ آیا می‌دانید که بخشی از مدیران این صنعت عموما در خواب تشریف داشته و فاقد صلاحیت و توانمندی برای ایجاد تحولات کوتاه، میان و بلند مدت منجر به کاهش چالش‌ها و رفع گرفتاری‌ها هستند؟