پشت پرده برخی از عبارات، رفتار و ژست‌های برخی از سیاسیون، حکایت از داستان‌ها و سناریو‌های قابل تفسیر دارد. اینکه به خودمان اجازه دهیم با نگاهی بالا به پائین، قلدرمابانه، سلیقه گرا، محفل گرا و ... با مسائل برخورد کنیم، می‌تواند مطرح کننده دو سوال مهم باشد. ایا با رفتاری قلدرمابانه توسط یک شخص دارای آمد و شد در فضای سیاسی مواجه هستیم یا کشور و نظام، متاثر از اقدامات یک قوه چهارم ناپیدا شده اند؟ اینکه ورای تاکیدات شرعی، عقلی، علمی، عرفی، سیاسی- امنیتی و غیره، اصول حکمرانی یا تعامل سه گانه دولت، بخش خصوصی و حقوق عامه را کنار نهاده و با نگاهی مثلا دولت گرایی حداکثری یا سلیقه گرایی کهکشانی، اعمال نظر فردی می‌کنیم، هزاران داستان برای گفتن می‌تواند داشته باشد. واکنش پدرام سلطانی به سخنان شب گذشته زاکانی به پزشکیان که گفته بود اجازه نمی‌دهم رئیس جمهور شوی، به نوبه خود جالب توجه است.

سومین مناظره نامزدهای ریاست‌جمهوری نیز برگزار شد،این مناظره به موضوعات فرهنگی- اجتماعی اختصاص داشت و ۶ نامزد ریاست‌جمهوری در مدت حدود ۴ ساعت به بیان نظرات خود در این باره پرداختند. مناظره‌ای که با بیش از ۱۵ دقیقه تاخیر شروع شد و البته شاید تغییر بارزی در روند رقابت ایجاد نکرد اما پر از بگومگو و کنایه‌های سیاسی بود. بررسی ها نشان می دهد که نامزدها بشدت تمایل دارند که از مگوها حرف زنند ، از رنج و اجحافی که بر مردم رفته است ،گلایه کنند . اقدام به نقد برخی از پیچ هایی کنند که بنوعی خودشان هم در ایجاد ان دخیل بودند. سوال اینجاست که آنها درباره برداشت های خود حرف می زنند یا اولویت های ملی ؟ آنها برای انتخاب شدن حرف می زنند یا توسعه ملی؟