اخباری که پیرامون ورزش ایران و به ویژه فوتبال شنیده می‌شود، نه تنها دلگرم کننده نیست که بذر یأس را نیز در دل دوست‌داران ورزش می‌پاشد. فوتبال ایران غرق در فساد شده و هر روز تشت رسوایی بکی از دست‌اندرکارانش می‌افتد. تا جایی که اگر بهانه و مصلحت‌اندیشی هم‌زمانی بگیر و ببند مفسدین فوتبال ایران با انتخابات ریاست جمهوری نبود، سرعت افشای حقایق تلخ رخ داده در این رشته و رسوایی سودجویان و منفعت طلبانی که مانند زالو خون پرطرفدارترین ورزش ایران را می‌مکند، کاهش پیدا نمی‌کرد. در طول دو سال گذشته هیچ یک از دو وزیر ورزش کابینه سیزدهم حتی یکبار برای دل‌خوشی علاقمندان به فوتبال هم که شده رئیس پر حاشیه و جنجالی این فدراسیون را مورد باز‌خواست و مؤاخذه قرار ندادند. مهدی تاج که با افتضاح به بار آورده در قرارداد ویلموتس دچار مشکلات خلق‌الساعه قلبی شده و کناره‌گیری کرده بود، چگونه دوباره به فدراسیون برگشته و همان راه و روش قبلی را در پیش گرفت؟! در وزنه‌برداری، سهراب مرادی و کیانوش رستمی قهرمانان المپیک ۲۰۱۶ ریو را خانه نشین و منزوی کردیم تا کسب مدال المپیکی در این رشته همیشه مدال‌آور به، اما و اگر‌ها گره بخورد. در دو چرخه سواری، قایقرانی، شنا، اسب‌دوانی، بوکس، کاراته و ... پیشرفتی که نداشته‌ایم به پس رفت هم دچار شده‌ایم! در دوران سیاه زعامت حمید سجادی و متعاقب آن کیومرث هاشمی بر ورزش ایران، روند تغییر تابعیت ورزشکاران ایرانی سرعت گرفته و بسیاری از قهرمانان ایرانی برای تحقق رویا‌های خود راهی کشور‌های دیگر شده‌اند که این مهم در بین شطرنج بازان ایرانی نمود بیشتری داشته است.