چینش دولت‌ها می‌تواند با چند رویکرد جناحی و حزبی، شایسته سالار اجرایی در کنار ناظران سیاسی بالا دستی، دولت وفاق ملی و فرا جناحی، دولت خبرگان و نخبگان و ..، دنباله گیری شود. دولت‌های ۱۳ گانه پس از انقلاب به طور کلی با ۲ رویکرد روی کار آمده‌اند. رویکرد نخست اینکه منتخب ملت بر آمده از یک جناح و حزب خاص بوده و دولت خود را نیز بر مبنای راهبرد‌ها و رویکرد‌های همان جناح خاص تشکیل داده و تبعا کارگزاران خود را نیز از همان مشی و تفکر انتخاب کرده است. رویکرد دیگر نیز تشکیل دولت فراجناحی، وحدت ملی و از این قسم مفاهیم بوده است که منتخب ملت بر پایه توانایی‌های افراد؛ نه نگرش سیاسی آن‌ها به گزینش و چینش کابینه و کارگزاران خود مشغول شده است. خاتمی کارگزاران خود را از چهره‌های کاردان و توانای اصلاح‌طلب انتخاب کرد و عملکرد ۸ ساله این دولت در رشد اقتصادی ۸ درصد و رشد صنعتی ۱۱ درصد و... نشان داد که دولت بر آمده از یک جریان هم می‌تواند موفق باشد. اما در طرف مقابل دولت احمدی‌نژاد هم بود که با درآمد افسانه‌ای ارزی و بالاترین سرانه فروش نفت تاریخ کشور نتوانست عملکرد موفقی داشته باشد و در نهایت با رشد منفی ۶ درصد اقتصادی دولت را تحویل داد. هر چند که دولت‌هایی مثل دولت سازندگی به ویژه دولت نخست مرحوم آیت‌ا... هاشمی رویکرد دوم را پیش گرفت و تلاش داشت در جایگاه دولتی فراجناحی عمل کند و افراد توانا از جناح‌های مختلف را به کار گیرد. رویکردی که حسن روحانی نیز بیشتر در دولت اول خود به کار بست. حال اینکه امروز مسعود پزشکیان به‌عنوان رئیس‌جمهور منتخب نیز درصدد است تا همین رویه را پیش بگیرد و دولت وحدت و وفاق ملی شکل دهد.