دو اصطلاح دولت ائتلافی و دولت وحدت ملی برای بیان شرایط دولت چهاردهم بر سر زبان ها است. بر این قاعده ضرورت دارد با واکافی این دو اصطلاح وجوه افتراقی و اشتراکی آنها را بیشتر تبیین نموده تا زمینه برای کارامدسازی انتخاب ها و نوع انتظار از خروجی ها ، بشکل مطلوبتری فراهم گردد. دولت‌های ائتلافی مربوط به نظام‌های پارلمانی هستند که هیچ حزبی اکثریت مطلق را به دست نمی‌آورد. در چنین شرایطی حزبی که بیش‌ترین رأی را دارد ولی هنوز به نصف به علاوه یک نمی‌رسد، با نزدیک‌ترین حزب دیگر که امتیازات کمتری از آنها بخواهد یا به لحاظ فکری به هم نزدیک باشند، ائتلاف می‌کنند و چند وزارتخانه را نیز به آنان می‌دهند. افراد مزبور با معرفی حزب دوم وارد کابینه می‌شوند. دولت‌های ائتلافی در برخی از موارد بسیار شکننده هستند. در مقابل ، دولت‌های وفاق ملی با یک مساله موردی و جزیی مواجه نیستند، بلکه با یک مساله کلی و ملی که انسجام و وحدت ملی یا تمامیت ارضی و بقای کشور را تهدید می‌کند، مواجه بوده، لذا اتحاد تمامی احاد جامعه برای گذر از بحران را لازم دارند.