کشت فرا سرزمینی و ورود دیپلماتیک و اقتصادی دولت‌ها و تجار بزرگ برای تولید کشاورزی در سایر سرزمین‌های مستعد، نه تنها موضوع بدی نمی‌تواند باشد، بلکه موضوعی کاملا منطقی و قابل دفاع است. سوال اینجاست که مکانیزم‌های تعهدی برای بازگرداندن ارز تولیدات کشاورزی، وضعیت صادرات محصولات کشاورزی برای کشور مبدا (ایران)، وضعیت نظارت بر سرمایه گذاری‌ها و غیره، چرا باید با این حجم از ابهام مواجه باشد؟ عملکرد این برنامه از سال ۱۴۰۱ تاکنون چه بوده است؟ چرا با شعار درمانی قصد اثرگذاری روی برنامه‌های توسعه‌ای و جهت دهی‌های حمایتی از موضوعات پر ابهام را داریم؟ منابع و منافع چه کسانی در پست پرده از این حمایت‌های احتمالی توسط دولت، تامین می‌شود؟ موضوعی که جای دارد سازمان بازرسی کل کشور ورود ویژه بدان داشته و دیوان محاسبات، وضعیت هزینه کرد بودجه‌ای و عملکردی آن را شفاف کند.