دکتر سید حسین حسینی در کتاب انقلاب تمدنی و نظریه پردازی های علمی، با رویکرد ایجابی تاکید دارد که برای تعالی یابی یک جامعه انقلابی، بعد از انقلاب دینی باید به دنبال انقلاب تمدنی باشیم و بجای تاکید روی ساختارهای اجتماعی ، مبنا را بر توسعه ساختاری علم محور قرار دهیم. اما سوال این است که چرا برنامه ریز و سیاستگذار ما حساسیت لازم برای اجرای این مهم را ندارد؟

" «انقلاب تمدنی و نظریه پردازی های علمی» در حقیقت از « انقلاب دینی و ساختارهای اجتماعی» سرزده است؛ چه اینکه از انقلاب دینی به انقلاب تمدنی، و از ساختارهای اجتماعی، به نظریه‌های علمی دست می‌یابیم. این سخن بدین معنا است که چنانچه آموزه‌های دینی در عرصه تمدنی، نمود و ظهور جهانی نیابد، بایستی آن دین را محدود و محصول به دروازه های فردی و اجتماعی دانست و از این رو، توسعه انقلاب دینی به انقلاب تمدنی، یک بایسته تاریخی تمدن قلمداد می‌شود. سوی دیگر، جریان منطقی انقلاب دینی در ساختارهای چندین و چند گانه اجتماعی نیز وابسته به نظریه‌پردازی های علمی است که در غیر این صورت؛ در شکل و صورت، برخورداری از انقلاب دینی و جامعه دینی هستیم؛ اما در باطن و محتوا ناهمخوان و نارسا ساز گار با آن خواهد بود.

سیاست داخلی و خارجی ما زمانی می تواند اصلاح و پایدار بشود که در کنار ایدیولوژی، جهاد و عمق راهبردی؛ به طور متناسب و هارمونیک به مقوله تمدن سازی هم توجه بیشتری نماید.دال مرکزی انقلاب اسلامی و امام راحل( ره) ایجاد جامعه و مدنیت دینی است.این هدف متعالی، اقتضایات، شرایط و الگوی پایه سیاسی خاص خود را می طلبد.

همه ما باید بكوشيم با رشد اخلاقی، روحيه ایثار و فداكاري را در خود ايجاد كنيم؛ اما متأسفانه تاكنون چنین رشدی را در جامعه به وجود نیاورده‌ایم؛ نه ابزار چنين كاري را در اختیار داشتیم، و نه دغدغه‌اش را داشتیم؛ لذا از عدالت اجتماعی محروم مانده‌ایم و هنوز این تفکر که هر کسی بايد به فکر خودش باشد، حاكم است؛ بلکه با روي كار آمدن برخي افراد که بهره چنداني از تربیت دینی ندارند و فداکاری‌هاي رزمندگان را ندیده‌اند، شرايط سخت‌تر هم شده است و این خود مانع بزرگي برای تحقق عدالت اجتماعی است.

رئیس نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه‌ها گفت: ما در کار فرهنگ هیچ چاره‌ای نداریم جز این‌که زمینه فعالیت مردم را فراهم کنیم و مجموعه‌های مردمی به صحنه وارد شوند.