یکی از انتقادات قابل بحث در راهبرد‌های کلان اجرایی دنباله گیری شده در جمهوری اسلامی ایران در تعامل با شرکای خارجی قوی خود، نگاه قطبی جذب و فاصله گیری است. این انتقاد به دنباله گیری راهبرد‌های توسعه‌ای داخل کشور هم رسیده و در حال زیر سوال بردن زحمات بزرگان این کشور است. بعنوان نمونه در نزدیکی راهبردی با روسیه، بجای تعریف منافع و سناریوسازی برای حفظ استقلال، شاهد نشان دادن برخی از رفتار‌های وابستگی گونه و یا فاصله گیری شدید بوده ایم. چ معنا دارد که جمهوری اسلامی ایران برای دریافت سامانه s-۳۰۰، نه سال دوندگی نموده و امتیاز بدهد؟ آیا این داستان برای s-۴۰۰ هم قرار است تکرار شود؟ در بحث توسعه‌ای، چرا رفتار دو قطبی دیپلماسی- میدان را از خودمان نشان می‌دهیم و بر تقویت منابع و جریانات داخلی، تکیه و تاکید نمی‌کنیم؟