چند روزی‌ست که فیلمی کوتاه در شبکه‌های اجتماعی دست‌به‌دست می‌شود. در این فیلم کوتاه می بینیم که گروهی از دانش‌آموزان، پس از امتحانات پایان سال، کتاب‌های درسی خود را پاره می‌کنند، صفحات پاره شده را به هوا پرت کرده و با فرود غم انگیزشان روی زمین آنها را زیر پا له می‌کنند. حجم کاغذهای پاره‌شده آنقدر زیاد است که سیاهی آسفالت به سفیدی می‌زند و کتاب‌هایی که روزی قرار بود «یار مهربان» ما باشند، حالا نماد خشمی انباشت شده گردیده‌ اند. شاید همه ما در دوران تحصیل تجربه ای شبیه به تجربه رخ داده در یکی از مدارس شهر تهران و پاره کردن کتاب و جزوه بعد از امتحان آخر نهایی را داشته ایم. این تجریه در برخی از دانشگاه های خارجی بعنوان نوعی رویداد شادی آور هم سابقه اجرایی دارد. اما سوال اینجاست که چرا دانش آموز باید تا این حد از کتاب ها و درس خسته و زده باشد و اتمام امتحانات را با نوعی جشن پاره کردن کتاب و جزوه ، همراه کند؟

ویدئویی در شبکه‌های اجتماعی در حال وایرال شدن است که در آن ویدئو، کارشناس برنامه مدعی است که از ۴۵۰ هزار نفر داوطلب تجربی کنکور، ۴۲۰ هزار نفر منفی زده اند؟ از طرف دیگر شاهد انتشار آمار رسمی افت تحصیلی و معدل‌های ۱۰-۱۲ در دوره دبیرستان هستیم. سوال اینجاست که چه بر سر نهاد تمدن ساز آموزش و پرورش آورده ایم؟ چرا متوجه نیستیم که صدمه دیدن این نهاد یعنی انحطاط تمدنی و افول یک جامعه. علت این افت‌های تحصیلی را در نظام ارزشیابی توصیفی جستجو کنیم یا بیکاری جوانان و عدم رغبت به مدرسه و دانشگاه؟ باید در سیاسی بازی‌های قابل اثبات در معرفی وزرای پیشین آموزش و پرورش ببینیم یا بی خیالی نهاد‌های عالی نظیر شورای عالی انقلاب فرهنگی و شورای عالی آموزش و پرورش. چرا سازمان بازرسی کل کشور، دولت و قوه قضائیه با عملکر ضعیف وزرای آموزش و پرورش مماشات می‌کنند؟ چرا یوسف نوری و رضا مراد صحرایی و تعدادی دیگر از وزرای ناکارآمد قبلی را به پای میز محاکمه نمی‌کشانیم؟ ما سیاسی و جهت دار و تخریبی حرف نمی‌زنیم، ما دغدغه تمدنی و تحفظات گام دوم انقلاب را مطرح می‌کنیم.