شانزدهمین اجلاس سران گروه بریکس در کازان روسیه در حال برگزاری است و جمهوری اسلامی ایران پس از عضویت در گروه اقتصاد‌های نوظهور، نخستین حضور خود را در اجلاس سران بریکس تجربه می‌کند. اروپایی‌ها نیز نسبت به برگزاری این اجلاس روی خوش نشان ندادند و سخنگوی اتحادیه اروپا در اظهارنظری گفته بود «شما نمی‌توانید به کشوری مانند روسیه اعتماد کنید. این کشور در راستای رسیدن به منافعش، به هیچ تعهدی پایبند نیست. روسیه هم زمان با برگزاری نشست کازان درحال نقض منشور ملل متحد، قوانین بین‌المللی و تعهدات قانونی این کشور است.». پزشکیان نیز نسبت به این دغدغه اروپایی‌ها اشراف دارد تا آنجا که در سخنرانی خود تاکید کرد رشد سطح همکاری اقتصادی از جمله میزان سرمایه‌گذاری و تجارت متقابل میان اعضاء بریکس می‌تواند به عنوان معیار و شاخص موفقیت یا عدم موفقیت بریکس به صورت سالانه مورد ارزیابی قرار گیرد. ناظران سیاسی با پیشبینی پیروزی ترامپ و افزایش تنش‌های امریکا با چین بر اهمیت بریکس تاکید می‌کنند. کارشناسان سیاسی موفقیت بریکس را در اجرای مکانیزم سازوکار بانکی آن ارزیابی می‌کنند. اینکه تا چه حد کشور‌های عضو در برابر فشار امریکا مقاومت کنند یا بتوانند با سازوکار بانکی تعریف شده در بریکس، آن را دور بزنند، کلید ارزیابی موفقیت یا شکست بریکس است.

اولین پرسش در این است که ظرفیت‌های ایران برای بهره مندی از بریکس چیست؟ اصلاحات ساختاری جهت استفاده از فرصت بریکس کدامند؟ در حوزه مبادلات برپایه ارز‌های محلی نیز همچنان تردید دارم چراکه تراز تجاری غیرنفتی کشور با کشور‌های عضو بریکس بشدت منفی است و اصولاً اگر نفت و مشتقات نفتی کنار گذاشته شود، محصولات رقابتی جهت ایجاد تعامل تجاری با اعضای بریکس وجود ندارد. دوام هر پیمانی نیازمند نقشه راه تجاری است و پشتیبان آن اصلاحات اساسی در ساختار‌های تولیدی و تجاری است. درغیراینصورت منافعی نصیب نخواهد شد یا حداقلی خواهد بود. تجربه ناموفق در اکو و سایر همگرایی‌هایی منطقه‌ای دو یا چندجانبه برای ایران وجود داشته و همین مساله و عدم توفیق تاریخی بر نگرانی استفاده از فرصت بریکس نیز پابرجاست. برای بهره مندی از هرگونه پیمان اقتصادی و تجاری در سطح منطقه‌ای و بین المللی، یک نقشه راه و برنامه روشن نیاز است. متاسفانه شواهد گذشته نشانگر این موضوع بوده اند که عضویت ایران هیچگاه مبتنی بر یک برنامه بلندمدت روشن و شفاف و پیگیری مستمر برنامه نبوده است به طوریکه همواره در ابتدای عضویت و الحاق با بوق و کرنا آغاز شده و به تدریج رو به افول و فراموشی کشیده شده و صرفاً درحد شرکت مقامات دولتی در اجلاس‌ها خلاصه شده است.