صبحگاه ۵ آبان ۱۴۰۳ رژیم اسرائیل به کشورمان حمله‌ای خصمانه انجام داد، این حملات هر چند آسیب‌هایی هم داشت، اما با دفاع جانانه سیستم پدافند هوایی کشورمان مواجه شد. حمله نیروی هوایی رژیم اسرائیل به حریم کشورمان باعث شد موضوع پدافند دوباره به کانون توجهات تحلیلگران نظامی تبدیل شود. یکی از اصلی‌ترین سوالات این بود که چرا سامانه‌های پدافندی سنگین و دوربرد ایران نظیر اس-۳۰۰ در این درگیری به اندازه سامانه بومی باور ۳۷۳ وارد عمل نشدند؟ سامانه اس-۳۰۰ سال ۱۹۷۹ میلادی طراحی شده و با تکنولوژی‌های جدیدی که امروزه در حال توسعه هستند مواجه است، این موضوع به‌ویژه در مورد موشک‌های کروز با سرعت بالا به چالش تبدیل می‌شود. موشک‌هایی مانند AGM-۱۵۸ JASSM که دارای برد ۱۰۰۰ کیلومتر و طراحی خاص برای مقابله با سامانه‌های پدافندی هستند نیاز به شناسایی دقیق و سریع دارند. اگر هدف نتواند به درستی شناسایی شود سامانه پدافندی نمی‌تواند به‌طور مؤثر عمل کند. باور-۳۷۳ یک سامانه دفاع هوایی دوربرد ایرانی است که برای درگیری با اهداف هوایی متخاصم در برد بیش از ۳۰۰ کیلومتر طراحی شده است. دارای قابلیت ضد رادارگریزی بوده که به آن امکان می‌دهد اهداف پنهان با سطح مقطع راداری بسیار کم را شناسایی کند. رادار چند منظوره و آرایه فازی حافظ به عنوان رادار جستجو و ردیابی برای اسکن در ارتفاع پایین نیز موجود است که دارای قابلیت track while scan (TWS) می‌باشد. حداکثر برد این رادار ۳۰۰ کیلومتر است و توانایی شناسایی تا ۱۰۰ هدف را دارد. این سامانه پدافندی حاصل مهندسی معکوس مهندسان ایرانی و خلاقیت ایرانی است که با تجربه پنجم آبان ۱۴۰۳ حتما اشکالات احتمالی آن هم برطرف خواهد شد و برای دفاع از آسمان کشورمان آماده‌تر از قبل خواهد بود. می‌توان پیش‌بینی کرد که سامانه باور ۳۷۳ به مرور به عنوان یک سیستم پدافندی کاملا اختصاصی و و محرمانه مانند سامانه‌های پاتریوت و گنبد آهنین دربیاید.